Όπως την έζησαν εκείνοι που την γνώρισαν.

Ω Παναγιά μου αγαπημένη,
και της ζωής μου ιδανικό!
Μες στα πανέμορφα τ’ αστέρια
τ’ αστέρι με τ’ ασημικό!

Να μπόραγα τις χάριτές Σου
να τις περάσω στο λαιμό.
Και με τ’ατίμητο στολίδι,
να πέφτω να Σε προσκυνώ!

Πως και τιμή και καταφρόνια
όμοια τα δέχτηκες Κυρά;
Ώσπου σε σήκωσαν της δόξας
για πάντα τ’ άρρητα φτερά!

Ω Παναγιά μου αγαπημένη,
βράχε με την υπομονή,
άσε με να’ ρθω να ακουμπήσω
‘δω στων ποδιών Σου το σκαμνί.

Και να’ μαι ως τότε που θα φύγω
για της καρδιάς το Λατρευτό,
με της ζωής Σου το βιβλίο
μπροστά στα μάτια μου ανοιχτό!

ΕΩΣΦΟΡΙΚΟΣ ΚΑΙ ΓΕΛΟΙΟΣ

            «Εν φυλακή ήμην, και ήλθετε προς με»

                                                                                                                                                   (Ματθ. 25, 36)

Αγαπητοί μου κρατούμενοι,

Με σας στη σκέψη μας και στην καρδιά μας πήραμε το μακρινό δρόμο από τη Μακεδονία, για να φτάσουμε εδώ, στο Νομό Φωκίδος, και συγκεκριμένα στη Φυλακή του Μαλανδρίνου.

Γιατί το κάνουμε αυτό;

Γιατί επισκεπτόμαστε τις Φυλακές, αφού μέσα σ’ αυτές άλλοι είναι κλέφτες, κι άλλοι φονιάδες και εγκληματίες; Αυτό δεν αναστέλλει την πορεία μας προς τις Φυλακές; Όχι μόνο δεν την αναστέλλει, αλλά την κάνει πιο επιβεβλημένη, πιο αναγκαία και πιο επείγουσα.

Και γιατί αυτό;

Γιατί ο Χριστός αγάπησε ιδιαίτερα τους φυλακισμένους. Όχι βέβαια το αδίκημα που διέπραξαν, αλλά μόνο τον άνθρωπο. Κι εμείς αυτό κάνουμε. Δεν ασχολούμαστε με το αδίκημα, το οποίο είναι θέμα της Ελληνικής Δικαιοσύνης, αλλά ασχολούμαστε με τον άνθρωπο, σαν πλάσμα και εικόνα του Θεού.

Παράδειγμα ο Ιησούς.

Σ’ αυτό μας δίνει δύναμη το παράδειγμα του Ιησού. Ήξερε εκείνος ότι ο Ζακχαίος ήταν άδικος. Κι όμως ο Χριστός στο σπίτι του διάλεξε να πάει. Γιατί; Γιατί αγαπούσε τον αμαρτωλό τελώνη.

Εξάλλου, πολλές φορές είπε ο Ιησούς ότι δεν ήρθε στη γη για να καλέσει δικαίους, αλλά αμαρτωλούς σε μετάνοια. Οι πιο αγαπημένοι του Ιησού είναι οι αμαρτωλοί όλης της γης. Και οι εντός και οι εκτός των Φυλακών. Γιατί αμαρτωλοί υπάρχουν όχι μόνο μέσα στις Φυλακές, αλλά και έξω από αυτές.

Η αιώνια ζωή.

Αλλά, αγαπητοί μου κρατούμενοι, ελάτε να πάρουμε τα μάτια μας από τον κόσμο αυτό, από τις δόξες και τα μεγαλεία του, και ελάτε να στρέψουμε την προσοχή μας, την καρδιά μας, το νου μας και τα μάτια μας ψηλά. Πολύ ψηλά. Εκεί πάνω στον ουρανό. Κι ας αφήσουμε να γεννηθεί μέσα στην καρδιά μας μια ωραία νοσταλγία. Ένας πόθος. Μια λαχτάρα. Η λαχτάρα της αιώνιας ζωής. Ο πόθος της ουράνιας πολιτείας του Θεού. Γι’ αυτό το λόγο ήρθαμε σήμερα εδώ, στη Φυλακή του Μαλανδρίνου. Να σας μιλήσουμε για την ομορφιά της βασιλείας του Θεού.

Μόνο γι’ αυτό;

Όχι! Ήρθαμε και για έναν άλλο λόγο. Ήρθαμε για να πούμε και σε σας, όπως είπαμε χθες και στους κρατουμένους της Φυλακής Άμφισσας, «Χρόνια Πολλά». Ήρθαμε για να σας ψάλουμε τα Κάλαντα. Θα σας τα πουν τα νιάτα αυτά του Χριστού, που τα βλέπετε σήμερα εδώ μαζί μου, τα οποία δεν τα παρέσυρε ο μηδενισμός και η διαφθορά.

Το μεγάλο μήνυμα.

Ήρθαμε όμως ακόμα, για να σας φέρουμε ένα μεγάλο μήνυμα. Μια μεγάλη είδηση: Ότι ο Χριστός αγαπά τους κρατουμένους όλων των φυλακών του κόσμου περισσότερο από όσο αγαπά εμάς, που είμαστε ελεύθεροι. Μη σκέφτεστε την αμαρτία που κάνατε, όποια κι αν είναι αυτή. Όσα κι αν είναι τα αμαρτήματά μας, όλα μπορεί να τα σβήσει το έλεος του Θεού, που είναι απέραντο, σαν την απέραντη θάλασσα. Αρκεί βέβαια να πείτε με συντριβή: «Θεέ μου, μετανοώ γι’ αυτό που έκανα».

Κι όταν έρθει η ώρα να πάρετε το δρόμο της επιστροφής για τα σπίτια σας, δυο αποφυλακίσεις να γίνουν στη ζωή σας. Μια αποφυλάκιση από τη Φυλακή του Μαλανδρίνου. Και μια αποφυλάκιση από τη φυλακή των παθών σας.

Αλλαγή χρονιάς, λοιπόν.

Πάει ο παλιός ο χρόνος. Ξεψυχά. Και χαρά σε μας που ζούμε και το λέμε. Καλή χρονιά! Χρόνια Πολλά! Αλλά, καθώς φεύγει ο παλιός ο χρόνος και έρχεται ο καινούριος, αυτή η αλλαγή μάς φέρνει ένα μήνυμα. Αυτό το μήνυμα που σας είπα ήδη. Κι ένα χρέος. Αλλάζει ο χρόνος. Να αλλάξουμε κι εμείς. Να μισήσουμε το παρελθόν. Να μισήσετε την αμαρτία, που σας έφερε εδώ στο Μαλανδρίνο. Αλλάζει ο χρόνος; Να αλλάξει και η ζωή μας. Η ζωή όλων μας.

Τι ήμασταν ως τώρα;

Ήμασταν βλάσφημοι; Βλασφημούσαμε το όνομα του Χριστού και της Παναγίας μας; Βρίζαμε τη μάνα, τον πατέρα, ό,τι ιερό και όσιο υπάρχει; Παιδιά, ελάτε να αλλάξουμε! Όχι πια βλασφημίες. Όχι πια άσχημες κουβέντες. Αλλά με τη γλώσσα μας να δοξάζουμε το όνομα του Θεού. Να ψάλλουμε με το δικό μας τρόπο την αιώνια αγάπη του Ιησού, που γλυκαίνει και ομορφαίνει τη ζωή μας. Είμαστε, λοιπόν, βλάσφημοι; Ας αλλάξουμε. Είμαστε μέθυσοι; Μη βάλουμε στο εξής ούτε σταγόνα οινόπνευμα μέσα μας. Το οινόπνευμα είναι φωτιά που καίει τα σωθικά μας. Είναι χειρότερο από τη φωτιά της Πελοποννήσου** που έκαψε δάση, σπίτια και ανθρώπους. Καίει τους πνεύμονες. Καίει το συκώτι. Καίει το πάγκρεας και τους νεφρούς. Όλα τα καίει. Και έρχεται ύστερα καλπάζων ο φοβερός καρκίνος, που οδηγεί σε μαρτυρικό θάνατο. Είμαστε οξύθυμοι; Ανάβουμε με το παραμικρό; Ελάτε να κυριαρχήσουμε πάνω στα νεύρα μας. Ας μη μιλάμε, αν πρώτα δεν σκεφτούμε. Δυο φορές να σκεφτόμαστε και μια φορά να μιλάμε. Αν σκεφτόμαστε πρώτα, δεν θα θυμώνουμε. Γιατί ο θυμός οδηγεί κατευθείαν στο Μαλανδρίνο. Σωστά είπε κάποιος: «ο θυμός είναι μέθη της ψυχής». Κι όταν η ψυχή μεθύσει, δεν βλέπει γύρω της. Πάνω στο θυμό του σκοτώνει κανείς άνθρωπο. Σκοτώνει και μάνα και πατέρα. Και αδελφό και αδελφή. Κι όταν δικάζεται στο δικαστήριο, λέει στον Πρόεδρο: «Λυπηθείτε με, κ. Πρόεδρε! Δεν καταλάβαινα τι έκανα. Θόλωσε το μυαλό μου με το θυμό. Και με θολό το μυαλό σκότωσα». Και μπαίνει στη φυλακή με μαύρα μαλλιά και βγαίνει με γκρίζα, αν όχι με άσπρα μαλλιά. Τι κατάλαβε; Έχασε τη ζωή του μέσα από τα χέρια του…!!

Παιδιά, που δοκιμάζεστε μέσα στη Φυλακή του Μαλανδρίνου, ακούστε με! Ακούστε αυτά που σας λέω. Ο χρόνος αλλάζει. Φεύγει ο παλιός και έρχεται ο νέος. Ελάτε να αλλάξουμε τη ζωή μας! Ελάτε να γίνουμε άγιοι. Άγιοι υπάρχουν πάντα, ακόμη και μέσα στις φυλακές. Είναι βέβαια δύσκολη η φυλακή. Είναι σταυρός σκληρός. Το ξέρω. Αλλά είναι και μια ωραία ευκαιρία να έρθουμε στον εαυτό μας, σαν τον άσωτο υιό, που κάποια στιγμή, σωτήρια στιγμή, «ήλθε εις εαυτόν». Να σκεφτούμε το κόστος της αμαρτίας που διαπράξαμε και να αλλάξουμε ζωή. Βγαίνοντας και πάλι στην κοινωνία μετά τη φυλακή, να γίνουμε διαπρύσιοι κήρυκες της αλλαγής της ζωής μας. Να διακηρύττουμε και να λέμε ότι στη φυλακή του Μαλανδρίνου εγώ οφείλω το κατά Χριστόν ζην. Εκεί μέσα πήρα την απόφαση να ζήσω στο εξής με τον ιδρώτα μου. Με τιμιότητα. Με παλικαριά. Με λεβεντιά ψυχής. Με φρόνηση. Με συνέπεια.

Αλλαγή, λοιπόν, χρόνου. Αλλά και αλλαγή ζωής. Αυτό το μήνυμα ήρθαμε να σας δώσουμε. Αυτό το λόγο ήρθαμε να σας πούμε. Και τελειώνω με ένα παράδειγμα.

Ένας άνδρας ως τα 63 του χρόνια ζούσε μέσα στην αμαρτία. Στη μέθη και στην ασωτία. Σε άλλους κόσμους το μυαλό του. Πάνω όμως στα 63 του χρόνια γνώρισε την αλήθεια. Γνώρισε το Χριστό, τον Σωτήρα του κόσμου. Και άλλαξε ζωή. Όμως μαζί με το Χριστό έζησε μόνον εφτά χρόνια. Εφτά χρόνια νέας ζωής. Όταν πλησίαζε το τέλος του, μια χάρη ζήτησε από τους συγγενείς του. Επάνω στον τάφο του να γράψουν τα εξής λόγια: «Ενθάδε κείται ανήρ εβδομηκοντούτης, όστις έζησε επτά και μόνον έτη». Εδώ είναι θαμμένος ένας άνδρας 70 ετών, ο οποίος έζησε επτά μόνο χρόνια. Όσα τα χρόνια του με το Χριστό. Τα υπόλοιπα 63 τα διέγραψε από τη ζωή του. Γιατί ήταν χρόνια κόλασης, χρόνια φρίκης. Λογάριασε μονάχα σαν αληθινή ζωή τα επτά χρόνια της πνευματικής του αλλαγής. Με αυτή τη ζωή των επτά χρόνων άνοιξαν οι ουρανοί και άγγελοι πήραν την ωραία του πια ψυχή και τη μετέφεραν μέσα στην απεραντοσύνη του ουρανού. Μέσα στη γλυκιά παρουσία του Ιησού, με τους ύμνους των αγγέλων, των αγίων και όλων των καλών ανθρώπων της γης.

Παιδιά, σαν πατέρας σας μιλώ. Με αγάπη πολλή. Και αγωνία για τη σωτηρία σας. Ακούστε τη φωνή μου! Την πρόσκλησή μου. Ελάτε όλοι μαζί να στρέψουμε το μυαλό μας και την καρδιά μας ψηλά, πέρα από τα άστρα, πέρα από τους γαλαξίες! Να τα στρέψουμε στην άλλη ζωή, στην όμορφη, τη λαμπερή τη χώρα. Αυτήν να σκεπτόμαστε. Αυτή να μας εμπνέει, όσο ζούμε εδώ κάτω στη γη, το καλό και την αρετή. Αυτή να μας οδηγεί στην αγιότητα. Στη σωτηρία της πολύτιμης και μονάκριβης ψυχής μας.

Παιδιά, σας χαιρετώ.

Αλλά θα ξανάρθω στο Μαλανδρίνο. Όταν όμως ξανάρθω, θέλω να ακούσω ότι πολλοί κρατούμενοι αυτής της φυλακής άλλαξαν. Έγιναν άλλοι άνθρωποι. Έγιναν ληστές και λήστεψαν τον Παράδεισο, σαν τον εκ δεξιών του Χριστού ληστή, για τον οποίο είπε ο ι. Αυγουστίνος: «Έξυπνος ο ληστής αυτός. Αφού λήστεψε τον κόσμο όλο, τελευταία λήστεψε και τον Παράδεισο»!

Ο Θεός μαζί σας!

* Ομιλία του π. Γερβασίου Ιωάν. Ραπτοπούλου στη Φυλακή Μαλανδρίνου (29-12-07)           

** Το 2007 είχε καεί μεγάλο μέρος της Πελοποννήσου.

                                                  «Εν φυλακή ήμην, και ήλθετε προς με»

                                                                                                                                                                                    (Ματθ. κε, 36)

Πρέπει να τους σκεπτόμαστε;

Θέλω να πω για τους κρατούμενους των φυλακών.Γι’ αυτούς τους συνανθρώπους μας, που κρατούνται στις φυλακές για το ένα ή το άλλο αδίκημα, το οποίο διέπραξαν και για το οποίο οδηγήθηκαν στη φυλακή, μετά την καταδίκη τους από τη Δικαιοσύνη. Άλλοι λένε ότι πρέπει να τους σκεφτόμαστε και άλλοι λένε το αντίθετο. Αυτοί, μάλιστα οι δεύτεροι είναι κατηγορηματικοί στην άρνησή τους.

Ο λόγος; Γιατί οι κρατούμενοι είναι εγκληματίες. Έτσι ονομάζουν, αυτοί οι δεύτεροι όλους τους κρατούμενους. Κι ας είναι μερικοί στη φυλακή μόνο και μόνο, γιατί διέπραξαν το «έγκλημα» να πουλούν κουλούρια χωρίς άδεια!

Πρέπει να τους σκεπτόμαστε;

Ποια είναι η σωστή απάντηση; Τα αδικήματα των κρατουμένων όχι. Δεν πρέπει να τα σκεπτόμαστε. Αυτά πρέπει να τα αποδοκιμάζουμε. Αλλά τους κρατούμενους, σαν συνανθρώπους μας, πρέπει να τους σκεπτόμαστε. Γιατί πρέπει κι αυτοί να σωθούν. Εμείς, έξω από τη φυλακή, έχουμε όλα τα μέσα για να βοηθηθούμε, ώστε να επιτύχουμε τη σωτηρία μας. Αυτοί όμως αποκομμένοι από την κοινωνία και κλεισμένοι στον πληκτικό χώρο της φυλακής, δεν έχουν τα μέσα που έχουμε εμείς.Γι’ αυτό, όχι μόνο πρέπει να τους σκεπτόμαστε, αλλά και να προσευχόμαστε και να τους επισκεπτόμαστε. Και να θυμόμαστε ότι οι κρατούμενοι: 

·        Εικονίζουν το Χριστό

Αυτό σημαίνει ο λόγος του Χριστού. «εν φυλακή ήμην, και ήλθετε προς με»(Ματθ. κε, 36). Ο Ιησούς βρίσκεται κοντά μας με τη μορφή του κάθε ανθρώπου. Ο πεινασμένος, ο διψασμένος, ο ξένος, ο άρρωστος, είναι ο Ιησούς «εν ετέρα μορφή» (Μάρκ.ιστ,12). Συνεπώς, και ο κάθε κρατούμενος είναι ο Ιησούς «εν ετέρα μορφή» (Μάρκ.ιστ, 12). Με άλλη μορφή. Με τη μορφή του φυλακισμένου.

·        Να προλάβουμε όμως μια παρεξήγηση

Ο Ιησούς δεν ταυτίζεται με το αδίκημα το οποίο διέπραξε ο κρατούμενος. Ταυτίζεται με τον κρατούμενο, σαν άνθρωπος που είναι κι αυτός. Γιατί και ο κρατούμενος δεν παύει να είναι άνθρωπος. «Είναι μια πεσμένη και κηλιδωμένη εικόνα του Θεού». Κι ακριβώς γι’ αυτό το λόγο πρέπει να έχει αμέριστη τη συμπάθειά μας, ώστε να βοηθηθεί, για να σηκωθεί κι αυτός από την ηθική του πτώση. Να σηκωθεί και να σωθεί.

Έτσι , λοιπόν, ο κάθε κρατούμενος, κι αυτός ακόμη ο φονιάς, σαν άνθρωπος, εικονίζει το πρόσωπο του αναμάρτητου Χριστού μας. Ω! Όταν αγαπούμε ένα πρόσωπο, τότε ταυτιζόμαστε μ’ αυτό το πρόσωπο, χωρίς ωστόσο να αποδεχόμαστε και το αδίκημα το οποίο διέπραξε. Έτσι δεν ταυτίζεται η μάνα με το γιο της και τη θυγατέρα της; Έτσι δεν ταυτίζεται ο πατέρας με τα παιδιά του;

Να γιατί πρέπει να τους σκεπτόμαστε τους κρατούμενους. Γιατί εικονίζουν το Χριστό. Γιατί ο κάθε κρατούμενος είναι ο Ιησούς «εν ετέρα μορφή». Γι’ αυτό και ο Χριστός μας καλεί πάντοτε να τον επισκεπτόμαστε στα πρόσωπα των κρατουμένων. Και μας καλεί με το λόγο του: «Εν φυλακή ήμην, και ήλθετε προς με»(Ματθ. κε, 36)

·        Είναι αδελφοί του Χριστού.

Ο λόγος του Κυρίου μας είναι σαφής και κατηγορηματικός: «Εφ’ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε» (Ματθ. κε, 40). Ώστε οι κρατούμενοι είναι αδελφοί του Χριστού; Κι αυτοί που τους αποδοκιμάζουν; Και τους περιφρονούν; Τι μ’ αυτό; Εμείς μόνο το Χριστό ακούμε. Μόνο το λόγο του υπολογίζουμε. Για το Χριστό, όλοι οι κρατούμενοι είναι αδελφοί του.

·        Και διερωτόμαστε:

Ποιος άλλος ποτέ στον κόσμο όλο αγάπησε τόσο πολύ τον πεσμένο ηθικά άνθρωπο; Ποιος σοφός; Ποιος ποιητής;Ποιος άρχοντας; Ποιος άνθρωπος; Κανείς και ποτέ. Μόνο ο Χριστός. Δεν υπάρχει αμαρτωλός που να μην του έδειξε την αγάπη του αυτή. Γι’ αυτό και χαρακτηρίστηκε «τελωνών φίλος και αμαρτωλών» (Ματθ. ια, 19). Μάλιστα και συνέτρωγε με τους τελώνες και τους αμαρτωλούς. Και τότε ήταν που έσχιζαν τα ρούχα τους οι Φαρισαίοι από την αγανάκτησή τους. Έλεγαν στους μαθητές του: «Διατί μετά των τελωνών και αμαρτωλών εσθίει ο δάσκαλος υμών;» (Ματθ. θ,11). Την απάντηση την έδωσε ο ίδιος ο Χριστός. Και ήταν η απάντησή του αποστομωτική. «Ου γαρ ήλθον καλέσαι δικαίους, αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν» (Ματθ. θ, 13).

Με τη σκέψη αυτή ο Κύριος άνοιξε κουβέντα με την παραστρατημένη Σαμαρείτισσα γυναίκα στο Φρέαρ του Ιακώβ. Με την ίδια πάλι σκέψη πήγε στο σπίτι του αρχιτελώνη Ζακχαίου. Για τον ίδιο λόγο δεν έριξε πέτρα στην μοιχαλίδα γυναίκα. Για τον ίδιο λόγο δεν έριξε πέτρα στη μοιχαλίδα γυναίκα. Για τον ίδιο σκοπό μίλησε και στο ληστή, πάνω στο σταυρό. Με αυτόν τον ίδιο στόχο πλησίαζε και δεχόταν κοντά του όλους τους αμαρτωλούς. Και μετανόησαν όλοι αυτοί; Όλοι. Οι δύο πρώτοι έγιναν άγιοι και τους γιορτάζουμε κάθε χρόνο. Τη Σαμαρείτισσα γυναίκα στις 26 Φεβρουαρίου. Το Ζακχαίο στις 20 Απριλίου. Και ο ληστής, με τη μετάνοιά του, είναι ο πρώτος που πήρε θέση μέσα στον Παράδεισο.

·        Είναι και δικοί μας αδελφοί

Διαβάζουμε στην Αγία Γραφή: «Ουκ επαισχύνεται αδελφούς αυτούς καλείν»(Εβρ. β, 11). Ποιος «ουκ επαισχύνεται», δεν ντρέπεται να τους ονομάσει αυτούς αδελφούς του; Ο Χριστός.

·        Και ποιους αυτούς;

Όλους μας. Και ημάς που είμαστε έξω από τη Φυλακή και αυτούς που είναι μέσα στη Φυλακή. Είπαμε. Όλους μας. Όλους τους ανθρώπους της γης. Δεν ντρέπεται, λοιπόν, ο Χριστός, όλους ημάς, που μας καλεί στη σωτηρία, να μας ονομάζει αδελφούς του.αλλά πώς είμαστε αδελφοί του Χριστού; Είμαστε , γιατί και ο Χριστός και εμείς όλοι καταγόμαστε από τον ίδιο Πατέρα. Αλλά μια εξήγηση, για να αποφευχθεί παρεξήγηση. Εξήγηση, όπως τη διατυπώνει ο Ι. Χρυσόστομος: «Ο μεν Χριστός εκ του Πατρός ως Υιός γνήσιος, τουτέστινεκ της ουσίας αυτού, ημείς δε ως κτίσμα».

Ο Χριστός είναι και Θεός. Είναι Θεάνθρωπος. Εμείς μόνο άνθρωποι.

Σύγχρονος ερμηνευτής παρατηρεί: «Θα νόμιζε κανείς ότι ο Υιός του Θεού θα αρνιόταν να ονομάσει αδελφούς του τόσο ταπεινές υπάρξεις, οι οποίες εξευτέλισαν τους εαυτούς τους με την αμαρτία. Κι όμως θεώρησε ιδιαίτερη ευχαρίστησή του να συγκαταλεχθεί μ’ αυτούς.Πόσο μεγάλη συγκατάβαση και φιλανθρωπία!»

Πώς, λοιπόν, μπορούμε να μη σκεπτόμαστε τους κρατουμένους, όταν και αυτοί και εμείς είμαστε αδελφοί του Χριστού; Με ποια καρδιά να αρνηθούμε τη συμπάθειά μας σ’ αυτούς; Κι αν μας έβλαψαν οι κρατούμενοι; Κι αν κάποιος απ΄ αυτούς σκότωσε ένα δικό μας πρόσωπο; Και τότε να τους αγαπούμε; Και τότε. Αλλά αγάπη για τη σωτηρία της ψυχής τους. Κι αυτή ακριβώς η αγάπη μας, για τη σωτηρία της ψυχής τους, είναι το καλύτερο μνημόσυνο για την ψυχή του σκοτωμένου μας.

·        Η επίσκεψή μας θεωρείται μια από τις προϋποθέσεις της σωτηρίας

Το να σκεπτόμαστε και να επισκεπτόμαστε τους κρατουμένους, είναι κι αυτό μια από τις προϋποθέσεις της σωτηρίας μας. Γιατί ο Χριστός την ημέρα της κρίσεως θα μας πει τούτο το λόγο, αν βέβαια βιώσουμε αυτό το λόγο.

·        Ποιο λόγο;

«Δεύτε…κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν…εν φυλακή ήμην, και ήλθετε προς με»(Ματθ. κε, 34-36). Ποιος, λοιπόν, δεν θέλει να σωθεί; Να γιατί πρέπει να σκεπτόμαστε και να επισκεπτόμαστε τους κρατούμενους και να τους συμπαραστεκόμαστε ηθικά και υλικά.

Αδελφοί,

Να επαναλάβουμε περιληπτικά ότι γράψαμε; Να σκεπτόμαστε τους κρατούμενους, γιατί εικονίζουν το Χριστό. Γιατί είναι αδελφοί του Χριστού. Γιατί είναι και δικοί μας αδελφοί. Και γιατί και με αυτή μας την αγάπη θα συντελέσουμε στη σωτηρία της ψυχής μας.