Ο Μακεδών Ακρίτας Γερβάσιος

Στα μέρη μας, στα ψηλά μακεδονικά βουνά, σε ώρες ευφροσύνης και αδερφοσύνης το_δημοτικό Τραγούδι ανθεί πάλι στα χείλη. Φτερώνει, ψηλώνει και οδηγεί τους πιστούς και ταπεινούς ξωμάχους, οροφύλακες της πατρώας γης. Αρμονικά, λιτά και μουσικά διασώζει την παράδοσή μας και συχνά υμνεί τα άθλα ψυχωμένων γυναικών και ανδρών. Ορμέμφυτα,

λοιπόν, Γέροντα Γερβάσιε, μού ξεπηδούν από την καρδιά καμαρωτά τα πρώτα εκείνα λόγια:

Εσείς βουνά του Γρέβενου και πεύκα του Μετσόβου,

Λίγο για χαμηλώσετε, ένα τουφέκι τόπο,

Για να φανεί το Γρέβενο κι αυτό το Μέγα Σπήλιο.

Και λέω εγώ:

Λίγο για χαμηλώσετε, ένα τουφέκι τόπο,

Για να φανεί το Γρέβενο κι αυτός ο ευλογημένος Αιμιλιανός.

Ο Γέρων Γερβάσιος Ραπτόπουλος είναι Μακεδών. Κατέρχεται από τον ευλογημένο Αιμιλιανό. Τον ευλόγησε ο καλός Θεός και χάρισε στο Γένος μας και στη Χριστιανοσύνη του τον ΄Αγιο Γεώργιο τον νεότερο, τον φουστανελοφόρο. Μετά το ευλόγησε ξανά και μας χάρισε εσένα, Γέροντα, να διακονείς τον πάσχοντα άνθρωπο, να μοιράζεις την αγάπη, να λευτερώνεις τους φτωχούς από τη λησμονιά της φυλακής. Να οδοιπορείς ακάματος όπου της γης και να σε συνοδεύει το άγιο φως που λησμονημένοι φυλακισμένοι είδαν και είπαν:

΄Ηταν σαν να κατέβηκε ο Χριστός!

Τι μας λέει, άλλωστε, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός;

Επείνασα και εδώκατέ με φαγείν, εδίψησα και εποτίσατέ με, ξένος ήμην και συνηγάγατέ με, γυμνός και περιεβάλετέ με, ησθένησα και επισκέψασθέ με, εν φυλακή ήμην και ήλθετε προς με.

Εφ’όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε.

Τούτο ποιεί των αδελφών μας των ελαχίστων ο πατήρ Γερβάσιος σ’ όλη την μακρά ζωή του, σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης. Γιατί είναι αφοσιωμένος στον Θεό και πιστεύει ότι

Ουκ ένι ΄Ελλην ή Ιουδαίος, δούλος ή ελεύθερος, πλούσιος ή πένης αλλά πάντες υιοί Θεού εκλήθημεν.

Είναι Ακρίτας Μακεδών. Αγρυπνεί στα Σύνορα του Χριστού και γνωρίζει ότι η Αγάπη δεν έχει ούτε νοείται να έχει σύνορα. Γι’ αυτό ο Μακεδών από τον Αιμιλιανό ξανοίγεται στην Οικουμένη που πρώτος ίδρυσε χωρίς διακρίσεις, με σεβασμό στο διαφορετικό και με εναρμόνιση των διαφορετικών σε μια ενότητα, ο Μέγας εκείνος Ακρίτας Μακεδών, ο Αλέξανδρος. Είναι και πνευματικός κληρονόμος της πατρώας μας Αυτοκρατορίας η οποία εποίμανε την εν Χριστώ τω Θεώ Οικουμένην επί χίλια χρόνια επειδή πραγμάτωσε και εγγυήθηκε την αλληλοπεριχώρηση των συνοίκων Λαών.

Αρματωμένος γερά με τέτοια σκευή, κάτω από το τριμμένο ράσο του Μοναχού, ο Αρχιμανδρίτης Γερβάσιος υπηρετεί τον πάσχοντα άνθρωπο σε όλη την Οικουμένη και στο μοναδικό πρόσωπο του κάθε ανθρώπου υπηρετεί τον Θεό. Ζει, ενεργεί, δημιουργεί,  ποιμαίνει, εμπνέει με άκρα ταπείνωση. Απέρριψε εν πλήρει συνειδήσει τα πρωτεία και, γι’ αυτό, αναδεικνύεται πρώτος. Επειδή ο Χριστός είπε στους Αποστόλους του:

Εί τις θέλει είναι πρώτος, έσται πάντων έσχατος και πάντων διάκονος.

΄Εχω την καλή τύχη να τον παρακολουθώ σαράντα πια χρόνια. Ο σεβάσμιος και πολιός πια Γέροντας ανήλθε γονυπετής στα ακόλουθα έξη απρόσιτα ορόσημα των κορυφογραμμών:

1ον Υπηρετεί τον Πάσχοντα Άνθρωπο, με άκρα ταπείνωση, βαθειά αφοσίωση και θαυμαστή αποτελεσματικότητα σε όλες τις Ηπείρους της Οικουμένης χωρίς να διακρίνει φυλή, φύλο και θρησκεία ούτε να επιδιώκει αναγνώριση και οποιαδήποτε ανταπόδοση. Ενεργεί εκ του περισσεύματος της καρδίας του.

2ον Ενσαρκώνει και πραγματώνει, έτσι, το ιδανικό του ευρωπαϊκού ουμανισμού που θεμελιώνει την Ειρήνη και κινεί προς τα υψηλά κάθε ανθρώπινο πολιτισμό. Ο έμπρακτος βιωματικός και αποτελεσματικός ουμανισμός του είναι περισσότερο παρά ποτέ αναγκαίο υπόδειγμα του ανθρωπίνου βίου ιδιαίτερα στους χαλεπούς καιρούς μας που η παγκόσμια κρίση των οικονομιών, των τροφίμων, του φυσικού περιβάλλοντος και των ηθικών αξιών εξωθεί στη φτώχεια, στην πείνα και στον φόβο εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους οι οποίοι χρειάζονται βοήθεια, αλληλεγγύη, πίστη, παρηγοριά και ελπίδα. Αυτά τα υπέρτατα αγαθά μοιράζει ο Γέροντάς μας.

3ον Στην σκοτεινή μας εποχή της θρησκευτικής μισαλλοδοξίας και τρομοκρατίας, ακόμη και της «προφητείας» για Παγκόσμιο Πόλεμο των Πολιτισμών, επανατοποθετεί στο κέντρο του Σύμπαντος την απόλυτη αξία Άνθρωπος και, βαθύτατα Χριστιανός αυτός,  διδάσκει με το έργο του ότι στην πραγματικότητα σκοπός όλων των θρησκειών είναι η σωτηρία του Ανθρώπου.

4ον Είναι τέτοιο πρότυπο αρετής, ειρήνης, ακτημοσύνης και ταπεινοφροσύνης ώστε εμπνέει και ποιμαίνει πνευματικά δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους οι οποίοι του εμπιστεύονται προς διακονίαν χρήματά τους, ακόμη και από το υστέρημά τους, για να αποφυλακίζει ενδεείς κατάμονους ανθρώπους όπου της Γης. Αστείρευτη περιουσία του και δύναμή του είναι η αφοσίωσή του στον ουμανισμό και οι φτωχοί ανώνυμοι πολίτες του Κόσμου τούτου.

5ον Χωρίς ποτέ να το επιδιώξει ο ίδιος, η Εκκλησία της Ελλάδος απεφάσισε να τον εκλέξει Επίσκοπό της. Eστόσο, μόλις ενημερώθηκε, εκείνος υπέβαλε αμέσως την ανέκκλητη παραίτησή του ώστε να υπηρετεί απερίσπαστος τον Άνθρωπο στην Οικουμένη. Το γεγονός ότι έτσι εξαλείφει έμπρακτα κάθε τυχόν υπόνοια ότι, μέσω των υπηρεσιών του, υπηρετεί τον εαυτόν του προσλαμβάνει ιδιαίτερη σημασία σε επίπεδο ηγεσίας όπου ακμάζει ωμή μόνον η συναλλαγή, η ευτελής φιλαυτία, και η προκλητική αλαζονεία. Αυτό το ζωντανό τους υπόδειγμα ηγεσίας είναι περισσότερο αναγκαίο παρά ποτέ σήμερα στην Ελλάδα την οποία βύθισαν σε απελπισία η φιλοδοξία, η απληστία, η αφασία και η ιδεοληψία των πιο πολλών ηγετών σε όλα σχεδόν τα πεδία.

6ον Με το υψηλό ζωντανό παράδειγμά του, σε μιαν Ελλάδα στα πρόθυρα της άτακτης χρεοκοπίας και της καταστροφής, εμπνέει στους προδομένους κι απελπισμένους Έλληνες την ελπίδα και την πίστη ότι ο Ελληνισμός διαθέτει ακόμη αφανείς ισχυρές δυνάμεις και τίποτε δεν έχει χαθεί ακόμη. Αξίζει να ελπίζουμε, ακόμη κι αν δεν βλέπουμε, ότι -ποιος ξέρει;- μπορεί να αναφανούν ξαφνικά ηγέτες ενάρετοι, αποτελεσματικοί και αφοσιωμένοι στην πάσχουσα κοινωνία.

Σεβαστέ Γέροντα και αδελφέ μου Γερβάσιε,

Ξέρεις καλά τι είπε στον Επιτάφιο ο Περικλής, χάρις στον ανεπανάληπτο Θουκυδίδη.

Ανδρών γαρ επιφανών έργω γεγομένων, έργω δει δηλούσθαι τας τιμάς.

΄Οσοι άνδρες αναδείχθηκαν με το έργο τους επιφανείς, πρέπει να τιμώνται με έργο.

Συγχώρα μας με τους ενδεείς που σε τιμούμε σήμερα μόνον με λόγια. Είναι, όμως, λόγια από καρδιάς. Και είναι ευχαριστήρια. Σε ευχαριστούμε, Γέροντα, που μας δείχνεις τον δρόμο. Σε ευχαριστούμε που κρατάς αναμμένο το καντήλι μας με φως και ελπίδα. Σε ευγνωμονούμε που φανερώνεις ότι η μάχιμη δύναμη του Ελληνισμού είναι οι ταπεινοί του, οι ενδεείς του και οι αφανείς του. Αυτοί σε στηρίζουν, αυτοί πραγματώνουν την παγκόσμια αλληλεγγύη τους.

Μήπως είναι η πρώτη φορά; Αυτοί είχαν παραλάβει την Ελλάδα της Μελούνας πνιγμένη στην διεθνή χρεοκοπία, στην εθνική ταπείνωση και στην ήττα. Αλλά, τέτοιες μέρες ακριβώς πριν Εκατό Χρόνια, χύθηκαν σαν αετοί στη Μακεδονία, στην ΄Ηπειρο και στο Αιγαίο. Σε τρεις βδομάδες ελευθέρωσαν την Θεσσαλονίκη και εννέα μήνες διπλασίασαν την Ελλάδα.

Παρέδωσαν μιαν ΄Αλλη Ελλάδα: δοξασμένη, δυνατή, φτερωμένη, σεβαστή. Γιατί να μη το ξανακάνουν σήμερα; ΄Αγνωστοι αι βουλαί του Κυρίου.

Ευλόγησον, Γέροντα! Γένοιτο, Κύριε!

Νικόλαος Ι.Μέρτζος

Πρόεδρος της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών

Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης,

Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2012 Εκατό Χρόνια από την Απελευθέρωση__

Παναγιώτατε,

Σεβασμιώτατε εκπρόσωπε του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων Μητροπολίτα Καπιτωλιάδος και Πατριαρχικέ Επίτροπε κ. ΗΣΥΧΙΕ,

Σεβασμιώτατε Μητροπολίτη μας Κασσανδρείας κ. Νικόδημε, εκπρόσωπε της αυτού Μακαριότητας του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ.

Σεβασμιώτατοι Αρχιερείς των Ι. Μητροπόλεων Καλαμαριάς κ. Προκόπιε, Νεαπόλεως κ. Βαρνάβα, Φλωρίνης κ. Θεόκλητε, Εδέσσης κ. Ιωήλ.

Αξιότιμε κ. Υπουργέ μας ΜΑΚ-Θ,

Αξιότιμοι κ. Βουλευτές,

Αξιότιμε(οι) κ. Περιφερειάρχα (κύριοι-ες), κύριε(οι) Δήμαρχε(οι),

Ελλογιμώτατοι κ. Καθηγητές του Α.Π.Θ.

Αξιότιμε κ. Γκόγκουα, εκπρόσωπε του Πατριαρχείου Γεωργίας,

Σεβαστοί πατέρες.

Εκλεκτοί μας προσκεκλημένοι,

Όλοι αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί, συνεργάτριες και συνεργάτες του έργου της ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ «Ο Άγιος Ληστής του Γολγοθά»,

Σ’ ένα Μοναστήρι ο Γέροντας συζητώντας με τον υποτακτικό του τον ρώτησε ποια νομίζει πως είναι η στιγμή που έρχεται το φως της ημέρας και διώχνει το σκοτάδι της νύχτας.

Ο υποτακτικός απάντησε:

-Είναι η στιγμή που μπορείς, μέσα από το θαμπό φως να ξεχωρίσεις ένα πρόβατο από ένα σκύλο. Ή μια συκιά από μια ροδακινιά.

Αλλά ο Γέροντας τον δίδαξε να σκέφτεται πνευματικά.

-Όχι, του είπε. Είναι η στιγμή που μπορείς να κοιτάξεις τον διπλανό σου στα μάτια και να τον αναγνωρίσεις σαν αδελφό σου. Τότε είναι που το φως διώχνει το σκοτάδι!

Να κοιτάξεις τον διπλανό σου στα μάτια! Όποιος κι αν είναι αυτός. Πλούσιος ή φτωχός. Υγιής ή άρρωστος. Ελεύθερος ή σκλάβος. Συγγενής ή ξένος. Να τον κοιτάξεις στα μάτια. Με ευθύτητα. Με ανιδιοτέλεια. Με σεβασμό. Με αγάπη. Όπως την εικόνα του Θεού. Και να τον νιώσεις για αδελφό σου. Για δικό σου άνθρωπο. Για εικόνα του Θεού, ο οποίος «εις τέλος ηγάπησεν ημάς» με «αγάπησιν αιώνιον» (Ιερεμ. 31, 3), για να μπορούμε κι εμείς να έχουμε αγάπη μεταξύ μας. Γιατί τη γλώσσα της αγάπης όλοι την καταλαβαίνουν, αφού είναι υπόθεση καρδιάς.

Όλες οι άλλες γλώσσες που ακούμε γύρω μας είναι ακατανόητες. Είναι ξένες. Είναι πολλές. Πανσπερμία γλωσσών γύρω μας. Η γλώσσα όμως της αγάπης; Μοναδική, παγκόσμια, αιώνια, γλώσσα των αγγέλων και των ανθρώπων του Θεού. Γλώσσα του Θεού. Αγάπη που γίνεται λόγος καλός. Λόγος παρηγοριάς. Αναστάσιμος λόγος. Αγάπη που γίνεται δάκρυ. Συμπόνια. Θυσία. Έλεος. Προσευχή. Αγάπη που κατεβάζει τον παράδεισο στη γη. Γιατί σε κάνει να βλέπεις τον πλησίον σου, τον όποιο πλησίον, αδελφό σου. Το άλλο εγώ σου. Τι λέω; Τον ίδιο το Θεό σου. Όχι την κόλασή σου. Αλλά τον παράδεισό σου. Τη χαρά σου. Μάτια όμως που δεν έσταξαν ποτέ ένα δάκρυ αγάπης για τον πονεμένο αδελφό, δεν θα μπορέσουν να δουν το Θεό. Καρδιά που δεν ένιωσε συμπόνια για τα μέλη του Χριστού που πάσχουν, δεν μπορεί να αγαπήσει το Θεό. Γιατί έτσι θέσπισε ο Θεός το νόμο της σωστής αγάπης: Να μη μπορείς να επικοινωνείς μαζί Του, αν δεν έχεις μάθει να επικοινωνείς με τη γέφυρα της αγάπης με τον άλλο άνθρωπο.

Όποιο γνώρισμα κι αν έχει αυτός ο άνθρωπος. Το γνώρισμα του φτωχού. Του γυμνού. Του ξένου. Του αρρώστου. Του φυλακισμένου. Ναι. Του φυλακισμένου. Κι ας μη ξαφνιάζει κανέναν αυτή η διαπίστωση. Δεν θα ήταν τέλειος ο νόμος της αγάπης, αν δεν συμπεριλάμβανε τον κάθε κατηγορίας παραβάτη άνθρωπο. Μια υποσημείωση βέβαια: Τον παραβάτη άνθρωπο. Όχι την παράβασή του. Τον άδικο άνθρωπο. Όχι την αδικία του. Η παράβαση ανήκει στο νόμο. Στην πολιτεία. Στη Δικαιοσύνη. Ο παραβάτης στο Θεό. «Τα του Καίσαρος Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ» (Ματθ. 22, 21).

Είπε, λοιπόν, ο επί της γης Θεάνθρωπος Κύριος τον εξής λόγο, που κι αυτός συνετέλεσε στην κοινωνική επανάσταση που έφερε το Ευαγγέλιό του μέσα στον κόσμο: «Εφ’ όσον εποιήσατε ενί τούτων των ελαχίστων (των ασθενών, των ξένων, των ενδεών, των φυλακισμένων) εμοί ἐποιήσατε». «Εμοί». Όποιος διαβάζει το Ευαγγέλιο και συγκινείται από αυτό, αυτό το «εμοί» του αλλάζει τα φρονήματα. Τη στάση του απέναντι στους ανθρώπους. Ο άλλος δεν είναι ο αντίπαλός του. Είναι ο αδελφός του, ο συγκληρονόμος του ουρανού. «Και έτι καθ’ υπερβολήν οδόν υμίν δείκνυμι» (Α΄ Κορ. 12, 31): Ο άλλος, ο αδελφός του, είναι Κύριος ο Θεός του, αποφαίνεται η πατερική σοφία της ερήμου, αφού «εμοί», εμένα πρέπει να βλέπετε πίσω από τον καθένα που έχει ανάγκη από αγάπη, βεβαιώνει ο Κύριος.

Η σχετική αυτή ευαγγελική περικοπή, Ματθ. 25, 31-46, ακριβής ζυγαριά που θα μετρήσει και θα υπολογίσει την αγάπη μας προς το Θεό μέσα από την αγάπη μας προς τον άνθρωπο, αποτέλεσε τη βάση για την σύσταση και την επί 35 χρόνια δράση της ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ «Ο Άγιος Ληστής του Γολγοθά» της Αδελφότητος «Η ΟΣΙΑ ΞΕΝΗ». Μια διακονία αγάπης, που κυρίως στηρίζεται πάνω στο δεσποτικό λόγο: «εν φυλακή ήμην, και ήλθετε προς με».

Κι εμείς, από το 1978, πηγαίνουμε προς Αυτόν. Πηγαίνουμε στις Φυλακές, σαν να πηγαίνουμε να δούμε τον ίδιο το Χριστό μέσα σ’ αυτές. Μ’ αυτή τη χαρά. Μ’ αυτό το φρόνημα. Μ’ αυτό το κίνητρο. Κάθε επίσκεψή μας σε διαφορετική Φυλακή θεωρούμε ότι είναι επίσκεψη στον ίδιο το Χριστό, τον φυλακισμένο Χριστό, αφού μας διαβεβαίωσε πως αν δείξαμε αγάπη στον πλησίον, σ’ Εκείνον τη δείξαμε. Στο Χριστό «εν ετέρα μορφή». Στο Χριστό με άλλο πρόσωπο. Με το πρόσωπο του Έλληνα, του αλλοδαπού, του λευκού και του μαύρου φυλακισμένου. Αυτό είναι το πνεύμα του Ευαγγελίου, σε αντίθεση με τους Αρχαίους, για τους οποίους «πλησίον» ήταν μόνον ο ομόγλωσσος. Ο ομόφυλος. Ο ομόθρησκος. Και ο ελεύθερος. «Εμοί εποιήσατε». Και ο στίχος αυτός αποτελεί την αγιογραφική βάση της Διακονίας μας στο χώρο των Φυλακών, οι οποίες είναι ένα κομμάτι της κοινωνίας μας, δικό μας κομμάτι, είτε το θέλουμε είτε όχι. Πικρό κομμάτι, βέβαια. Και καθόλου ζηλευτό. Αλλά υπαρκτό. Και στις μέρες μας πολύ έντονο, λόγω των νέων καταστάσεων που επιβλήθηκαν στη ζωή μας από τις σκοτεινές δυνάμεις που μας κυβερνούν.

Κάθε επίσκεψη, λοιπόν, σε φυλακή είναι επίσκεψη «στη Φυλακή του Χριστού». Επίσκεψη στον Φυλακισμένο Χριστό.

Ανάμεσα στους πιο φτωχούς φτωχός είναι και ο φυλακισμένος. Ιδιαίτερα ο μικροποινίτης. Γιατί αν είχε λίγα λεφτά, δεν θα βρισκόταν στο κελλί στερημένος το πιο πολύτιμο αγαθό που έδωσε ο Θεός στον άνθρωπο: Την ελευθερία. Χωρίς ελευθερία δεν τρως γλυκό ψωμί. Κι ούτε συλλογιέσαι καλά όταν δεν συλλογιέσαι ελεύθερα.

Σ’ αυτό το πικρό κομμάτι της κοινωνίας μας δίνει απλόχερα την αγάπη της, υλική και πνευματική, επί 35 χρόνια τώρα, η ΔΙΑΚΟΝΙΑ μαςμέσα στις φυλακές όχι μόνον της πατρίδας μας αλλά και πολλών χωρών του κόσμου, 90 συνολικά μέχρι σήμερα. Η αγάπη για τον πάσχοντα πλησίον συνέστησε τη Διακονία αυτή και η αγάπη τη συγκρατεί μέχρι σήμερα. Κανένα άλλο κίνητρο. Καμιά άλλη δύναμη. Ίσως η Διακονία δεν κάνει μεγάλα πράγματα μέσα στις Φυλακές. Κάνει μόνο μικρά. Ταπεινά. Απλά. Αλλά μπορούμε να πούμε ότι τα κάνει με καρδιά. Με πολλή αγάπη. «Ως τω Κυρίω». Μια ζεστή «καλημέρα, αδελφοί κρατούμενοι», ακούγεται σε μας, τους ελεύθερους, μικρό πράγμα. Ταπεινό. Είναι όμως έτσι; Αν ρωτήσουμε τους κρατουμένους, θα έχουν άλλη άποψη. Μια «καλημέρα» φωτίζει το πρόσωπο. Ανοίγει τα μάτια. Ζεσταίνει την ψυχή. Μια προσευχή όλοι μαζί. Μια δέηση. Μια εικόνα. Ένα βιβλίο. Ένα τραγούδι που υμνεί το Θεό. Μια θερμή αδελφική χειραψία. Ένα αγκάλιασμα. Ένας ψίθυρος στο αυτί του πνευματικού. Ένας λόγος παρήγορος από τα χείλη του κληρικού που φέρνει μαζί του το θείο έλεος. Την αμείωτη αγάπη του Θεού για κάθε παιδί του. Ένα δώρο. Ένα κέρασμα. Μια τηλεκάρτα. Μια επιταγή.

«Σεις, είπε ένας κρατούμενος επικοινωνώντας με συνεργάτη της Διακονίας μας, δεν ξέρετε τι θα πει ένας φυλακισμένος να έχει στα χέρια του πενήντα ευρώ»!

 Άλλος: «Σας ευχαριστώ για τα τριάντα ευρώ. Με κάνατε να νιώσω κι εγώ άνθρωπος, γιατί επί ένα μήνα θα πίνω έναν καφέ κάθε μέρα. Και θα τον πληρώνω»!

Άλλος, ακούγοντας τα τραγούδια και τους ύμνους της νεανικής χορωδίας της Διακονίας, είπε συγκινημένος: «Σήμερα άγγελοι μας επισκέφθηκαν στη μοναξιά μας. Και πήραν τη θλίψη από την ψυχή μας».

Κι άλλος έγραψε:«Όταν ήμουν ελεύθερος στον κόσμο, είχα 1.003 φίλους. Σήμερα μου έμειναν μόνον τρεις: Ο Γιάννης. Ο Γιώργος. Και η Φεβρωνία. Τα τρία μου παιδιά. Σας ευχαριστώ που ήρθατε στη μοναξιά μου και με βρήκατε».

Όλα αυτά τα μικρά-μικρά προσφέρονται στη Φυλακή όπου η Διακονία μας πραγματοποιεί την επίσκεψη αγάπης εκπροσωπούμενη από τους συνεργάτες και τους συνδρομητές της. Χωρίς αυτούς το έργο δεν μπορεί να γίνει. Γιατί είναι έργο συλλογικό. Και μέσα σ’ αυτό ο καθένας μπορεί να κάνει κάτι καλό για τον φυλακισμένο πλησίον του. Γιατί σίγουρα δεν φτάνει να μη κάνουμε το κακό. Οφείλουμε να κάνουμε και το καλό, για να είναι η ζωή μας μια θέση. Όχι μια άρνηση. Άλλος με τη συνδρομή του. Άλλος με τη συμμετοχή του. Άλλος με το δέμα του. Άλλος με τον κόπο του. Κι άλλος με την προσευχή του.

Όλοι μαζί φτιάχνουμε το έργο της αγάπης του Θεού μέσα στην κοινωνία των φυλακών.

Πολύ παραστατικά εκφράζει το αποτέλεσμα αυτής της αρμονικής συνεργασίας σε ένα έργο αγάπης ο χριστιανός ποιητής Γ. Βερίτης, όταν γράφει:

«Καθείς τον κόπο του θα βάλει. Κι είναι μικροί κι είναι μεγάλοι. Άλλοι μαστόροι κι άλλοι υπουργοί. Τον πύργο χτίζουμε όλοι αντάμα».

Όλοι αντάμα στο έργο αυτό της αγάπης. Χιλιάδες είναι οι συνδρομητές, που συντρέχουν το έργο άλλος από το υστέρημά του κι άλλος από το περίσσευμά του. Οι συνδρομές αρχίζουν από το 1,00 ευρώ και φθάνουν μέχρι 10.000,00 ευρώ. Ένας δε κληρικός, Αρχιμανδρίτης στο οφφίκιο, ζων ακόμη, άφησε σε συγγενή του 20.000,00 ευρώ να τα δώσει στη Διακονία μας μετά το θάνατό του, την ημέρα που οι συγγενείς του θα του έκαναν το 40ήμερο Μνημόσυνό του. Το καλύτερο μνημόσυνο στον εαυτό του.

Οι συνδρομητές πολλοί.

Οι συνεργάτες λίγοι. Γιατί το έργο αυτό απαιτεί χρόνο, κόπο και αγάπη πολλή. Πάντα ισχύει ο λόγος του Χριστού: «Ο θερισμός πολύς. Οι εργάται ολίγοι».

Η σημερινή μας επετειακή εκδήλωση είναι οφειλή ευγνωμοσύνης σε όλους τους συνεργάτες και συνδρομητές οι οποίοι, ο καθένας με τον τρόπο του και την αγάπη του, συνέβαλλαν στη διοργάνωση και δραστηριοποίηση της Διακονίας αυτής, ώστε σήμερα να αριθμεί 35 χρόνια αδιάλειπτης παρουσίας στο χώρο των Φυλακών εντός και εκτός Ελλάδος, δίνοντας τη μαρτυρία της παρουσίας της Εκκλησίας της Ελλάδος πλάι στον κρατούμενο και αυξάνοντας το θαυμασμό για την Ορθόδοξη Ελλάδα, όπου το πνεύμα της αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο εξακολουθεί να ζει και να μεγαλουργεί.

Ευχαριστούμε όλους, λοιπόν, τους συνδρομητές και συνεργάτες για την αγάπη τους στη ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ «Ο Άγιος Ληστής του Γολγοθά».

Ευχαριστούμε, επίσης, όλους εσάς οι οποίοι σήμερα, παρά το βεβαρημένο πρόγραμμά του ο καθένας, ήλθατε εδώ, στο χώρο αυτό, για να τιμήσετε με την παρουσία σας την επετειακή μας εκδήλωση. Αναγνωρίζουμε τη θυσία και εισπράττουμε την αγάπη σας. Ευχαριστούμε γι’ αυτά. Και δεν είστε μόνον Θεσσαλονικείς. Έχουμε ανάμεσά μας πολλούς συνοδοιπόρους τις Διακονίας στις επισκέψεις των Φυλακών από Σέρρες, τη γενέθλια πόλη της Διακονίας, το Σιδηρόκαστρο, την Ηράκλεια, την Αναγέννηση, το Βαλτερό, τον Δραβίσκο, τα Φάρσαλα, τη Φλώρινα, την Αθήνα, την Ικαρία, το Ρέθυμνο κ.λ.π.

Πολύς ο κόπος. Μεγάλη η αγάπη.

Ευχαριστούμε πολύ.  

35 ΧΡΟΝΙΑ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ  Ή ΠΩΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΑΓΙΟΣ

ΟΜΙΛΙΑ ΕΠΙ ΤΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΗΣ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ ΓΙΑ ΤΑ 35 ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ ΦΥΛΑΚΩΝ

«Ο ΑΓΙΟΣ ΛΗΣΤΗΣ ΤΟΥ ΓΟΛΓΟΘΑ» ΤΗΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑΣ«Η ΟΣΙΑ ΞΕΝΗ»  

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 7/10/2012

Όταν ρώτησα ένα από τα παιδιά μου τι σου έρχεται στο νου, όταν μιλάμε για τον π. Γερβάσιο, η απάντηση ήταν η ακόλουθη: Είναι ο παππούλης που πηγαίνει στις φυλακές και μοιράζει πράγματα.

Μόνο αυτό; τον ρώτησα. Όχι, πηγαίνει στους φυλακισμένους και τους βοηθάει να γίνουν πιο καλοί άνθρωποι.

Ίσως η απάντηση αυτή από χείλη παιδικά… Παναγιώτατε, Σεβασμιώτατε, Κ. Υπουργέ, Υψηλοί Προσκεκλημένοι, Σεβαστοί Δάσκαλοι, Κυρίες και Κύριοι… εμπεριέχει το έργο αυτής της 35χρονης πορείας της αδελφότητας της Οσίας Ξένης και του πνευματικού πατέρα αυτής του π. Γερβασίου. Ένα έργο ή καλύτερα μία διακονία, που έχει φτάσει στα πέρατα της οικουμένης, χωρίς υπερβολή, και το οποίο είχα την χαρά και την τιμή να γνωρίσω μέσα από την δημοσιογραφική μου ενασχόληση.

Ειλικρίνεια, καθαρότητα, αμεσότητα, αποτελεσματικότητα, πίστη, χαρά και χαμόγελο μερικά από τα χαρακτηριστικά που εντόπισα και κράτησα από τις συναντήσεις μου με τον π. Γερβάσιο αλλά και τους ανθρώπους που τον περιβάλλουν. Στοιχεία που απουσιάζουν από πολλούς εκκλησιαστικούς παράγοντες αλλά, γιατί να κρυβόμαστε, και από την καθημερινότητα όλων μας.

Εκείνο, όμως, που πραγματικά με έκανε να βγάλω το καπέλο στην Διακονία των Φυλακών ήταν το γεγονός πως κάνουν κάτι που ο υποφαινόμενος δεν έχει την τόλμη να κάνει παντελώς. Να επισκέπτονται τον ‘εν φυλακή’. Επομένως, είναι σίγουρα καλύτεροι από την αφεντιά μου.

Ο άγιος  Συμεών ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης, στις Κανονικές Αποκρίσεις του (PG155, 925-936), στην ερώτηση  για το ποια είναι η σπουδαιότερη ελεημοσύνη, αναφέρει: «Ο βουλόμενος ποιείν ελεημοσύνη, ει δύναται προ πάντων υπέρ ελευθερίας, ως έφημεν, ποιείτω των αιχμαλώτων, και μάλιστα νηπίων και παίδων κινδυνευόντων κατά ψυχήν». Με απλούστερα λόγια, αυτός που επιθυμεί να πραγματοποιήσει ελεημοσύνη, αν μπορεί πάνω από όλα ας απελευθερώνει αιχμαλώτους και ιδίως νήπια και παιδιά των οποίων κινδυνεύει η ψυχή. Βέβαια, οφείλουμε να μην λησμονήσουμε ότι ο άγιος Συμεών βιώνει τις τραγικές στιγμές της παραδομένης επικυριαρχίας στους Βενετούς και την επικείμενη υποδούλωση της αγαπημένης του πόλης στους Οθωμανούς. Επομένως, δικαιολογημένα δείχνει μία πιο ιδιαίτερη ευαισθησία στο θέμα των αιχμαλώτων, αλλά και γενικότερα τονίζει, όσο κανείς άλλος προγενέστερος,την αρχή της φιλανθρωπίας στην επιβολή εκκλησιαστικών κυρώσεων (Γ. Πουλή, Νομοκανονικά Κείμενα Εκκλησιαστικού Δικαίου, εκδ. Σακκούλα, σ. 680)

Όμως, και σήμερα δεν βιώνουμε, θα΄λεγε κανείς, για να μην πω όλοι,  μία αντίστοιχη πολιορκία, έναν πόλεμο. Ίσως όχι με την ίδια ένταση και βιαιότητα, αλλά σίγουρα με την ίδια τραγικότητα και κατάληξη: θάνατος εθελούσιος, φευ, ή φυλάκιση;  για μένα, για εσάς, φίλες και φίλοι, καθώς το δάνειο τρέχει, η εφορία ζητά όλο και περισσότερα, οι μισθοί εξανεμίζονται, τα χαράτσια πληθαίνουν, η πείνα εμφανίζεται, η περιουσία εξανεμίζεται, η αξιοπρέπεια χάνεται.

Θα με βοηθήσετε, άραγε, π. Γερβάσιε, τώρα που σε λίγο θα μπω στην στενή για χρέη προς το Δημόσιο και από το δημόσιο βήμα θα βρεθώ στο δημόσιο κρατητήριο, καθώς τα τελευταία μέτρα, όπως και τα προηγούμενα, που κόπτονται για την σωτηρία μου, ουσιαστικά καταδικάζουν μία οικογένεια με 6 παιδιά; 

Αν κρίνω, επιτρέψτε μου, από τους επιφανείς μας άρχοντες, που λάμπουν δια της θαρραλέας παρουσίας αλλά και ένοχης απουσίας, φοβάμαι πως όχι.

Αν όμως συνεχίσει εκείνη η κυρία που μου είπατε ένα βράδυ ότι στις καλές εποχές έδινε 5 ευρώ και τώρα συνεχίζει να στήνεται υπομονετικά στην ουρά της τράπεζας για να καταθέσει 1 μόλις ευρώ, τότε, αδέλφια και πιθανοί συγκρατούμενοι, έχουμε ακόμη ελπίδα, υπάρχει φως, νοιώθω ήδη την ζεστασιά.  

Να γιατί το έργο του αγίου Ληστή αποκτά νέο νόημα μετά από 35 χρόνια συνεχούς παρουσίας. Γιατί η πορεία μέχρι τώρα εντασσόταν στο ευρύτερο κλίμα αληθοφανούς ευφορίας και ανάπτυξης. Ενώ από τούτο το σημείο και πέρα οι πιθανοί να εισαχθούν στις φυλακές για οικονομικούς λόγους αυξάνουν δυσανάλογα με τους φέροντες τα δώρα. Και το έργο αυτό θα συνεχίσει μόνο αν όλοι εμείς, οι απλοί και μεροκαματιάρηδες πλέον, στηρίξουμε με το 1 ευρώ και πολύ περισσότερο με την προσευχή μας όλη την Διακονία.

Και εδώ σας καλώ, σας προκαλώ και σας προσκαλώ, με την παραπάνω πράξη, να μεταμορφωθούμε σε μικρούς κλέφτες και να κλέψουμε λίγο από την δόξα, όχι την ανθρώπινη αλλά την θεϊκή που πρόκειται να λάβουν οι άνθρωποι της Διακονίας. Μία κλοπή, την μοναδική ίσως, που δικαιολογεί ο πανάγαθος Θεός.

35 χρόνια πριν, και η σπίθα ενός ανθρώπου άναψε, η στάλα από ένα δάκρυ κύλησε. Κι έγινε η σπίθα πυρκαγιά και πέλαγος η στάλα, όπως μας λέγει και το λαϊκό άσμα. Και εδώ αποδεικνύεται για ακόμη μία φορά πως ένας και μόνος άνθρωπος μπορεί να βάλει μία αρχή, ώστε ο κόσμος μας να γενεί ομορφότερος και αγιότερος, σε πείσμα των καιρών και του νεοελληνίστικου  πνεύματος, ότι τάχα δεν μπορώ να αναστρέψω την κατάσταση. Γιατί αυτή η σπίθα πύρωσε και άλλους, αυτή η στάλα πλημμύρισε τις καρδιές και άλλων ανθρώπων, των συνεργατών του π.  Γερβασίου.

Και από κοινού έλαβαν την απόφαση ζωής: Να αφιερωθούν εξ ολοκλήρου στην Διακονία των Φυλακισμένων, μέσω της Αδελφότητας της Οσίας Ξένης.

Ενθυμούμαι την έντονη πολεμική που άσκησαν αρκετοί στον γέροντα για την επίσκεψη που πραγματοποίησε στον Κωνσταντίνο Πάσσαρη και την απολογία του γέροντα για το αυτονόητο. Σκέφτομαι πως ακόμη κι αν η Διακονία Φυλακών δεν είχε επιτελέσει τις 15 και πλέον χιλιάδες αποφυλακίσεις και  δεν είχε ξοδέψει περισσότερα από 4 εκατομμύρια ευρώ, και μόνο αυτή η επίσκεψη που ενώπιον του Θεού μπορεί να είναι η απόλυτη μεταστροφή ενός ακόμη ληστή, αρκεί να δικαιολογήσει όλο το έργο.

Και ακριβώς αυτή η πνευματική αφύπνιση ή καλύτερα η πνευματική αποφυλάκιση που προσφέρει ο γέροντας Γερβάσιος στις επισκέψεις του στα κελιά είναι το κυριότερο, το πιο σημαντικό, το πιο ουσιαστικό.

Αν σήμερα βρισκόμαστε σε τούτον τον χώρο για να τιμήσουμε όλη αυτή την από Θεού και για τον άνθρωπο διακονία, αυτό οφείλεται στην αυταπάρνηση, στο πνεύμα θυσίας, στην απέραντη και αδιάκριτη αγάπη, στην διάθεση άκρας ταπείνωσης που έχουν δείξει όλα αυτά τα χρόνια τόσο ο γέροντας, όσο και οι αφιερωμένες διακόνισσες της Αδελφότητας.

Λόγια επ’ ευκαιρία της εκδήλωσης θα πουν αρκετοί. Ίσως. Όμως πως μπορεί να δικαιολογηθεί ο τεράστιος αριθμός επιστολών από φυλακισμένους οι οποίοι τονίζουν τα παραπάνω με δικά τους λόγια και εκφράσεις;

Όπως επίσης το ίδιο πνεύμα που σας περιέγραψα το συναντώ σε μία άλλη όχι τόσο διαφημισμένη και γνωστή πτυχή της Αδελφότητας της Οσίας Ξένης, που λειτουργεί παράλληλα εδώ και 35 χρόνια. Αυτή της κατασκήνωσης, στην οποία έχω το ιδιαίτερα βαρύ προνόμιο να είμαι αρχηγός στα αγόρια τα τελευταία 4 έτη.

Κατά την διάρκεια μίας κατασκηνωτικής βραδιάς και κάτω από τον έναστρο και καθάριο ουρανό, εξομολόγησα τον π. Γερβάσιο. Εκεί τον θυμάμαι να μου λέει, και τολμώ να το δημοσιοποιήσω- γι΄ αυτό μην εμπιστεύεσαι του δημοσιογράφους γέροντα- πως όταν βρίσκεται μακριά από τους φυλακισμένους, νοιώθει όπως ο ερωτευμένος που ψάχνει την καλή του. Τους αναζητά, ο νους και η ψυχή είναι νοερά μαζί τους  και η καρδιά πεταρίζει από έρωτα, όταν τους συναντά. Αυτός ο μανικός έρωτας του π. Γερβασίου πρότυπό του έχει τον τρελό και ακατανόητο έρωτα του Δημιουργού Θεού  προς το δημιούργημα άνθρωπο. Από κει εμπνέεται και εκεί στοχεύει. Από τον Θεό ξεκινά και εκεί θέλει να καταλήξει. Δεν είναι τα είδη πρώτης ανάγκης, δεν είναι το αυγό και η λαμπάδα, το τσουρέκι ή ό,τι άλλο προσφέρονται στους ανθρώπους πίσω από τα κάγκελα. Είναι η στοργική, η αληθινή, η ουσιαστική, η γεμάτη αγάπη και έρωτα αγκαλιά που ανοίγει με τα τεράστια χέρια του ο π. Γερβάσιος. Χέρια που όταν ανοίγουν παίρνουν την μορφή φτερών για τους εν φυλακή, ώστε να πετάξουν μέχρι την φιλεύσπλαχνη αγκάλη του ουρανίου Πατρός. Και έτσι να νοιώσουν απελευθερωμένοι, πριν την ώρα τους.

35 χρόνια Διακονίας Φυλακών

35 χρόνια π. Γερβάσιος

35 χρόνια ταυτισμένης πορείας.

Αυτά μέχρι και σήμερα. Το μέλλον αβέβαιο. Κύριος οίδε, π. Γερβάσιε και σεις, ταπεινές και πρόσχαρες διακόνισσες της Οσίας Ξένης.

Καταλήγοντας, να πω και τούτο.

Δεν ξέρω αν ο π. Γερβάσιος, είναι ο άγιος των φυλακισμένων, όπως θέλουν να τον αποκαλούν πολλοί. Απλά, με σιγουριά μπορώ να πω πως όποιος αναλάβει μετά από εσάς θα έχει όλες τις προϋποθέσεις να γίνει άγιος, αν το θέλει. Γιατί τα όρια τα έχετε θέσει εσείς, γέροντα.