«ΝΙΚΗΤΕΣ ΠΑΘΩΝ»

«… Έλαβον τα βαΐων των φοινίκων και εξήλθον εις υπάντησιν αυτώ»

                                          (Ιωάν. 12, 1-18)

Η Κυριακή των Βαΐων μας θυμίζει, κάθε χρόνο, τη μεγάλη υποδοχή που έκανε ο Ιουδαϊκός λαός στο Χριστό τη μέρα που, «καθήμενος» πάνω σ’ ένα πουλάρι, έμπαινε στην ιερή πόλη. Και ήταν πολύς ο λαός αυτός. Λένε ότι έφτανε τα τρία εκατομμύρια. Αληθινή ανθρωποθάλασσα. Δεν ήταν μόνο οι ντόπιοι Ιουδαίοι. Ήταν και οι ξένοι που ήρθαν να γιορτάσουν το Πάσχα. Όλος, λοιπόν, αυτός ο λαός, σαν έμαθε πως έρχεται ο Ιησούς στα Ιεροσόλυμα, ξεχύθηκε στους δρόμους με πολλές εκδηλώσεις ενθουσιασμού. Άλλοι κρατούσαν στα χέρια βάγια. Άλλοι κλαδιά ελιάς. Άλλοι έβαζαν και έστρωναν καταγής τα ρούχα τους. Και όλοι με μια φωνή, ζητωκραύγαζαν και έλεγαν: «Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, ο βασιλεύς του Ισραήλ». Ήταν κάτι το καταπληκτικό. Κάτι που δεν είχε γίνει ποτέ άλλοτε στα Ιεροσόλυμα.

Σ’ αυτή τη μεγαλειώδη υποδοχή όλα έχουν να μας διδάξουν και κάτι.Και το πουλάρι. Και τα βάγια. Και τα κλαδιά της ελιάς. Και τα ρούχα που έστρωναν στο δρόμο. Και τα «Ωσαννά». Από όλα αυτά ξεχωρίζουμε μόνον ένα, για να πάρουμε κάποια πνευματική ωφέλεια. Κάποιο δίδαγμα. Κι αυτό το ένα είναι τα βάγια που κρατούσε ο λαός στην υποδοχή. Είναι σύμβολα τα βάγια. Σύμβολα της νίκης. «…Τα της νίκης σύμβολα φέροντες», όπως λέγει κάποιο τροπάριο. Σύμβολα της νίκης ταίριαζαν στην υποδοχή του Χριστού. Κι αυτό, γιατί ο Χριστός ήταν νικητής. Νικητής του θανάτου. Ανέστησε το Λάζαρο από τον τάφο μέσα στον οποίο είχε ταφεί εδώ και τέσσερις. Κι όμως τον ανέστησε. Ποιος άλλος στον κόσμο πέτυχε μια τόσο μεγάλη νίκη; Και πότε; Κανένας. Μόνον ο Χριστός.  

Αυτό ακριβώς το γεγονός μας διδάσκει να πετύχουμε κι ημείς κάτι ανάλογο στη ζωή μας. Να νικήσουμε το θάνατο δε μπορούμε. Μπορούμε όμως να νικήσουμε κάτι άλλο. Μπορούμε να νικήσουμε τα πάθη μας. Και ποιος μήπως δεν έχει πάθη; Έστω μόνο ένα πάθος; Μπορεί, λοιπόν, ο καθένας μας να γράψει μια εποποιία πάνω στα πάθη του. Βοηθό σ’ αυτή του την προσπάθεια έχει. Είναι ο μεγάλος Νικητής της Βηθανίας.

* Ένα μεγάλο πάθος είναι ο εγωισμός:

Γράψαμε κι άλλη φορά γι’ αυτό το πάθος. Και θα γράφουμε πάντα. Ώσπου να το νικήσουμε. Είναι ένας τάφος ο εγωισμός. Ένας τάφος μέσα από τον οποίο δε μπορούμε να βλέπουμε τίποτε το καλό στον άλλο. Και κανέναν καλύτερο από εμάς. Είναι ένας λίβας ο εγωισμός. Ένας λίβας, που μαραίνει κάθε λουλούδι αρετής που φύτεψε στον κήπο της ψυχής μας ο ουράνιος κηπουρός. Είναι ένας σεισμός, που δημιουργεί ερείπια στον ψυχικό μας κόσμο. Είναι μια θύελλα, που μας απομακρύνει από το Θεό. Εγωιστές και εγωίστριες! Αγωνισθείτε και νικήστε αυτό το πάθος. Ταπεινωθείτε και υποταχθείτε στο μεγάλο Νικητή της Βηθανίας.

* Ένα άλλο πάθος είναι και ο θυμός:

Αχ, κι αυτός ο θυμός! Πάνω στο θυμό ο άνθρωπος κάνει χίλια δυο κακά. Λέει λόγια άσχημα. Λόγια αισχρά, υβριστικά, βλάσφημα, συκοφαντικά, κατάρες. Ο θυμώδης θυμίζει «μπόρα» με αστραπές, βροντές και αστροπελέκια που καίνε σπίτια και δένδρα. Κραυγάζει ο θυμώδης. Δέρνει. Τραυματίζει. Και σκοτώνει. Ψυχές οξύθυμες! Αγωνισθείτε και νικήστε το θυμό.        

* Πάθος είναι και η πλεονεξία:

Μάλιστα πάθος μεγάλο. Πάθος που αρρωσταίνει την ψυχή, αρρωσταίνει και το σώμα. Αφαιρεί τη χαρά και φέρνει το άγχος και τη μελαγχολία. Είναι σαν τον άδη ο πλεονέκτης. Χορταίνει ο άδης νεκρούς για να χορτάσει και ο πλεονέκτης κέρδη υλικά; Και να μπορούσε να πάρει μαζί του κάτι στην άλλη ζωή! Τίποτε. Ούτε δεκάρα τσακιστή. Δεν θυμάστε εκείνον τον άφρονα πλούσιο, πλεονέκτη, πώς πέθανε; Πλεονέκτες και πλεονέκτριες! Νικήστε το πάθος της πλεονεξίας και θα είστε ευτυχισμένοι.

* Ο φθόνος:

Είναι και ο φθόνος πάθος. Ένα πάθος που δεν παρατηρείται μόνο στους μικρούς, αλλά και στους μεγάλους. Γι’ αυτό το πάθος λέει τα εξής ο Μ. Βασίλειος: «Από όσα πάθη φυτρώνουν στην ψυχή του ανθρώπου, δεν υπάρχει άλλο πιο καταστρεπτικό απ’ τον φθόνο. Όπως η σκουριά καταστρέφει το σίδερο, που τη γέννησε, έτσι και ο φθόνος κατατρώγει την ψυχή αυτού, που τον κατέχει…». Φθονεροί και φθονερές! Πριν είναι αργά ξεριζώστε από τις καρδιές το φθόνο και θ’ αναπνεύσετε στη ζωή σας.

Αδελφοί,

Κρατάτε πάντα τα βάγια της νίκης στα χέρια. Πρώτα για τη νίκη του Χριστού. Κι ύστερα για τις νίκες τις δικές σας. Για τις νίκες των παθών σας. Για τα πάθη που είπαμε. Και για τα πάθη που δεν είπαμε. Για όλα τα πάθη.