Change to English

ΑΣ ΔΕΗΘΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΜΑΣ.....

Σὲ ἱκετεύω Δέσποινα, Σὲ νῦν ἐπικαλοῦμαι, Χαῖρε Νύμφη Ἀνύμφευτε.
Σὲ δυσωπῶ Παντάνασσα, Σὴν χάριν ἑξαιτοῦμαι, Χαῖρε Νύμφη Ἀνύμφευτε.

Κορὴ σεμνὴ καὶ ἄσπιλε, Δέσποινα Παναγία, Χαῖρε Νύμφη Ἀνύμφευτε.
ἐπάκουσόν μου ἄχραντε, κόσμου παντὸς Κυρία, Χαῖρε Νύμφη Ἀνύμφευτε.


Ἀντιλαβοῦ μου ρύσαι με, ἀπὸ τοῦ πολεμίου, Χαῖρε Νύμφη Ἀνύμφευτε.
Καὶ κληρονόμον δεῖξον με, ζωῆς τῆς αἰωνίου, Χαῖρε Νύμφη Ἀνύμφευτε.

..

 
 
 
 
 

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

Ιδού, λοιπόν, ότι ελήλυθεν η ώρα πάλιν, Χριστέ μου. Μεγάλη Τετάρτη κιόλας. Και οι κήποι υγροί Σε περιμένουν στη νύκτα γεμάτοι γονιμότητα στην σιωπήν. Η ώρα της λύπης κι η ώρα του αποχαιρετισμού. Αν είναι μια στιγμή, ένα βλεφάρισμα μόνον, που ο Ιησούς κλίνει προς την ανθρώπινη φύση και λυγίζει και λυπάται, είναι εδώ στον πέραν του χειμάρρου των Κέδρων ειρηνικόν ελαιώνα. Γι’ αυτό σ’ αγαπώ, Χριστέ, σήμερα πιο πολύ−και πότε δεν Σε αγαπώ; Γιατί Σε προτιμώ στην ανθρώπινη φύση Σου. Στην δραματική σιγή στις απέραντης μοναξιάς. Στην Γεθσημανή.  «Περίλυπός εστιν η ψυχή Σου έως θανάτου». Πώς να μην είναι; Πώς οι δρόμοι ευωδάνε με βάγια στρωμένοι ηλιοπάτητοι δρόμοι και γύρω μπαξέδες Ξεφαντώνουν τ’ αηδόνια στα γύρω περβόλια λεϊμονιάς σε κυκλώνει λεπτή μοσκοβολιά, Και, έπειτα, οι σύντροφοι. Οι μαθηταί που Σε αγάπησαν, που Σε ακολουθούν και που Σε πίστεψαν. Ήλθε η στιγμή του μεγάλου αποχαιρετισμού. Γιατί εδώ, στον γαλήνιο κήπο, όπου τόσες κουβέντες αγάπης και τόσα λόγια του Θεού αλλάξατε κάτω από τις ασημένιες φυλλωσιές, χωρίζει ο Υιός του Ανθρώπου απ’ τους ανθρώπους. Και άλλο πια δεν θαναι μαζί.  Από δω και πέρα η πορεία είναι μοναχική, ο Ραββί πορεύεται ενώπιος ενωπίω τον δρόμον του μαρτυρίου. Οι άλλοι τον ακολουθούν, μα δεν Τον ακολουθούν. Τον συμπονούν, μα δεν Τον παραστέκονται. Ακόμη και Τον αρνούνται τρις πριν αλέκτωρ φωνήση... Επάλληλος, σε κλιμακωμένα ψυχικά επίπεδα ο χωρισμός. Αφήνει ο Δάσκαλος τους πολλούς και παίρνει μαζί του, ύστατη συντροφιά τους εκλεκτούς. Πρώτος χωρισμός απ’ τους ανθρώπους. Προχωράει να προσευχηθεί και, γυρίζοντας, τους βρίσκει να κοιμούνται. Δεύτερος χωρισμός. Τους ξυπνάει. Αποζητάει την ανθρώπινη ζεστασιά, την ανάσα ενός φίλου, την πνοή του συντρόφου. Αλλά «το πνεύμα πρόθυμον, η δε σαρξ ασθενής». Τον εγκαταλείπουν ξανά και βυθίζονται στον ύπνο. Κι όμως. Δεν τους είχε ζητήσει τίποτε περισσότερο, παρά ν’ αγρυπνούν. Τρίτος χωρισμός. Είναι πια «μόνος, μονώτατος» καθώς θάγραφε για τον εαυτόν του ένα τραγικό πρόσωπο της ελληνικής Ιστορίας, ο Κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας, ο τριπλοπροδωμένος Έλληνας. Γυρίζει πίσω, στην βαθειά ερημιά Του ο Χριστός και εκεί, υπό την σελήνην, «θεις τα γόνατα» απευθύνεται στον Πατέρα. Είναι ο μεγάλος ο σπαρακτικός χωρισμός. Από τους ανθρώπους χώρισε πια. Αλλά απ’ την ανθρώπινη φύση Του πώς θα χωρίσει ο Γιος του Μαραγκού; Αγωνία. Και λέει εκείνο το ανεπανάληπτο «Πάτερ μου, παρελθέτω το ποτήριον τούτο απ’ εμού». Μα για ένα μονάχα δευτερόλεπτο, για μιαν απειροελάχιστη σχισμή του χρόνου, μονάχα. Γιατί αμέσως ξαναγυρίζει στο Χρέος, έχει αφήσει σχεδόν τον άνθρωπο πίσω Του, και τονίζει «αλλ’ ου τι εγώ θέλω, αλλ’ είτι Συ». Όχι πώς θέλω εγώ, μα πώς προστάζεις εσύ. Τώρα πια έχει χωρίσει την καρδιά Του, έχει χωρίσει τον δρόμο Του. Τι αγωνία όμως έχει τούτος ο αποχαιρετισμός στον ίδιον τον εαυτόν Του. Το γράφει ο Λουκάς: «και εγένετο ιδρώς, 
 2 
ωσεί θρόμβοι αίματος». Δεν λούζει εναγώνιος ιδρώτας μονάχα το πρόσωπο του Θεανθρώπου. Είναι ο ιδρώτας «ωσεί θρόμβοι αίματος». Είσαι λοιπόν έτοιμος, Χριστέ μου. Έχεις ειπεί σχεδόν το μεγάλο «χαίρε», το ύστατο, στους ανθρώπους. Μα το είπες; Όχι ακόμη. Υπάρχει και ο άλλος χωρισμός. Ο άνθρωπος χωρίζει από την πίστη του και την αγάπη του. Και προδίδει. Επέπρωτο να το νιώσεις κι αυτό, Κύριε. Συ που έλεγες στην Γεθσημανή, στον Πατέρα Σου «ίνα η αγάπη, ην ηγάπησάς με, εν αυτοίς ή καγώ εν αυτοίς». Νάναι η αγάπη Σου, που μ’ αγάπησες, μέσ’ στην καρδιά τους κι εγώ νάμαι έτσι στην καρδιά τους. Αγάπη. Γιατί αγάπη είσαι, Χριστέ. Κι αυτό, το στερνό αντίο, στην αγάπη είναι το πιο βαρύ. Έρχεται ο Ιούδας. Πλησιάζει.  Ήρεμος ο Ιησούς ξυπνάει τους μαθητές Του και λέει: «ιδού ήγγικεν ο παραδιδούς με». Το τετέλεσται της ανθρωπιάς, πριν απ’ το μέγα τετέλεσται του Σταυρού.
Νικόλαος Μέρτζος

Νά κάνεις ἐλεημοσύνη ἀπό τόν κόπο σου καί τόν ἱδρώτα σου καί ὄχι ἀπό τίς ἀδικίες

Δεύτε Ίδωμεν Πιστοί (Γ. Βερίτης)

Ω συ μεγάλε Αναμενόμενε
του δύστυχου πεσμένου ανθρώπου!
Για Σε ψαλμοί κι' ωδές και σίβυλλες,
για σένα οι θρύλοι κάθε τόπου.

Για Σε ό Δαβίδ τη λύρα ανάκρουσε,
κι' ο μεγαλόπνοος Ησαΐας,
πού διασκελίζοντας τα σύνορα
της Ιουδαίας και της Ασίας,

στης γης τα πέρατα το κήρυξε,
πώς θειο Παιδί για μας εδόθη,
π' όλοι θα βρουν σ' Αυτό την πλήρωση
οι πανανθρώπινοι μας πόθοι.

Τον ερχομό Σου, ώ! πώς τον πρόσμενε
του βράχου ό τραγικός Δεσμώτης,
όσο τα σπλάγχνα τ' όρνιο εσπάραζε
της αδαπάνητης του νιότης!

Κι ήρθες! Δεν ήρθες μ' αστροπέλεκα
και με βροντές και καταιγίδα.
Ήρθες σαν αύρα, σαν πνοή, σαν φως,
σαν ορθρινή δροσοσταλίδα.

Ήρθες! Μπροστά σου γονατίζουμε
-Μάγοι φτασμένοι από τα ξένα,
και ταπεινά σε χαιρετίζουμε
τον λατρευτό μας και τον Ένα.

Ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Λόγου μυστήριο βαθύ καί τό κατ’ ἐξοχήν σωτηριῶδες γεγονός γιά τόν ἄνθρωπο

 

 

Γιά τίς πολλές ἁμαρτίες, πού γέννησε ἡ ρίζα τῆς κακίας ἀπό διάφορες αἰτίες καί στίς διάφορες ἐποχές, ὁ Θεός πρῶτα παιδαγώγησε τόν ἄνθρωπο μέ πολλά σωφρονιστικά μέσα, μέ λόγο, νόμο, προφῆτες, εὐεργεσίες, ἀπειλές, πληγές, πλημμύρες, πυρκαγιές, πολέμους, νίκες, ἧττες, σημεῖα ἀπό τόν οὐρανό, σημεῖα ἀπό τόν ἀέρα, ἀπό τή γῆ, ἀπό τή θάλασσα, μέ ἀνέλπιστες μεταβολές ἀνθρώπων, πόλεων, ἐθνῶν, μέ τά ὁποῖα ἡ ἐπιδίωξη ἦταν νά ἐξαλειφθεῖ ἡ ἁμαρτία. Τελικά ὁ ἄνθρωπος ἀρχίζει νά ἔχει ἀνάγκη ἀπό ἰσχυρότερα φάρμακα γιά τίς βαρύτερες ἀσθένειές του, τούς ἀλληλοσκοτωμούς, τίς μοιχεῖες, τίς ἐπιορκίες, τίς ἀνώμαλες ἐπιθυμίες καί – τό χειρότερο καί μεγαλύτερο ἀπό ὅλα τά κακά – τίς εἰδωλολατρίες καί τή μετάθεση τῆς προσκυνήσεως ἀπό τόν Δημιουργό στά δημιουργήματα.

Ἐπειδή γι’ αὐτά ὑπῆρχε ἀνάγκη γιά μεγαλύτερη βοήθεια, δόθηκε ὄντως μεγαλύτερη. Κι αὐτή ἦταν ὁ ἴδιος ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ προαιώνιος, ὁ ἀόρατος, αὐτός πού δέν εἶναι δυνατόν νά περιορισθεῖ, ὁ ­ἀσώματος, ἡ ἀρχή ἀπό τήν ἀρχή (τόν Πατέρα), τό φῶς, πού προῆλθε προαιωνίως ἀπό τό φῶς, ἡ πηγή τῆς ζωῆς καί τῆς ἀθανασίας, τό ἀποτύπωμα τοῦ πρωτότυπου κάλλους, ἡ ἀ ­με­τάβλητη σφραγίδα, ἡ ἀπαράλλακτη εἰκόνα, ὁ ὅρος καί λόγος τοῦ Πατρός. Αὐτός λοιπόν πορεύεται πρός τήν εἰκόνα Του καί ἐνδύεται τήν σάρκα γιά χάρη τῆς σάρκας καί ἑνώνεται μέ ψυχή νοερά γιά χάρη τῆς ψυχῆς μου, καθαρίζοντας ἔτσι τό ὅμοιο μέ τό ὅμοιο. Καί γίνεται ἄνθρωπος σέ ὅλα ἐκτός ἀπό τήν ἁμαρτία(5)· γεννήθηκε ἀπό τήν Παρθένο, ἡ ὁποία πρίν ἀπό τήν ἀπόρρητη κατά σάρκα σύλληψή Του εἶχε καθαρισθεῖ καί στήν ψυχή καί στό σῶμα (διότι ἔπρεπε καί ἡ γέννηση νά τιμηθεῖ καί ἡ παρθενία νά προτιμηθεῖ)· λοιπόν Θεός μέ τήν ἀνθρώπινη φύση πού προσέλαβε, ἕνα πού προέκυψε ἀπό τά δύο ἀντίθετα, τήν ἀνθρώπινη καί τή θεία φύση· ἀπό αὐτά τό ἕνα (ἡ θεία φύση)  θέωσε, τό ἄλλο (ἡ ἀνθρώπινη) θεώθηκε. Τί πρωτοφανής σύνθεση! Τί παράδοξη ἕνωση! Ὁ ὤν γίνεται, καί ὁ ἄκτιστος δημιουργεῖται, καί ὁ ἀπεριόριστος περιορίζεται διά μέσου τῆς νοερᾶς ψυχῆς πού λειτουργεῖ τρόπον τινα ὡς ἐνδιάμεσος, ὡς σύνδεσμος μεταξύ τῆς ἄυλης θείας φύσεως καί τῆς παχύτητος τοῦ ὑλικοῦ ἀνθρώπινου σώματος. Καί Αὐτός πού πλουτίζει τούς ἄλλους, γίνεται πτωχός· δηλαδή γίνεται πτωχός μέ τήν πρόσληψη τῆς σάρκας μου, γιά νά γίνω ἐγώ πλούσιος μέ τήν κοινωνία τῆς θεότητός Του. Καί ὁ πλήρης ἀδειάζει· ἀδειάζει ἀπό τή δόξα Του γιά μικρό χρονικό διάστημα, γιά νά γίνω ἐγώ μέτοχος τοῦ πληρώματός Του, τοῦ ἀνεξάντλητου πλούτου τῶν χαρίτων Του. Τί πλοῦτος ἀγάπης εἶναι αὐτός! Τί εἶναι αὐτό τό μυστήριο πού σφραγίζει τήν ὕπαρξή μου! Ἔλαβα τή θεία εἰκόνα καί δέν τήν φύλαξα· προσλαμβάνει Ἐκεῖνος τή σάρκα μου, μέ σκοπό καί τήν εἰκόνα νά σώσει καί τή σάρκα ν’ ἀπαθανατίσει. Ἔρχεται σέ δεύτερη κοινωνία μαζί μας πολύ πιό παράδοξη ἀπό τήν πρώτη, καθ’ ὅσον τότε μᾶς μετέδωσε τό ἀνώτερο, τώρα κοινωνεῖ τό κατώτερο. Αὐτό εἶναι πιό ταιριαστό στόν Θεό ἀπό τό πρῶτο. Αὐτό γιά ὅσους διαθέτουν κρίση εἶναι ὑψηλότερο.

Όποιος αναζητά την αλήθεια, θα βρει τον Θεό.

Όποιος αναζητά την αλήθεια, θα βρει τον Θεό.

ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ:Καλό ή κακό

ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ:Καλό ή κακό 

               

Μια συγκλονιστική μαρτυρία...

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΕΚΤΡΩΣΗ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΜΟΥ!!

ΖΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΕΣΧΑΤΕΣ ΜΕΡΕΣ;

Ο προδότης

Προδότης! Κακόηχη ἡ λέξη! Ἀπό τά πιό
παλιά χρόνια μέχρι καί σήμερα. Ἀλλά καί
μέχρι τό τέλος τοῦ κόσμου. Λέξη πού προ-
καλεῖ φρίκη καί ἀποτροπιασμό. Ἄν μπορού-
σαμε νά διαθέσουμε μιά ὑπερκόσμια ἀκοή
καί νά ἀφουγκρασθοῦμε, θά ἀκούγαμε τίς
πιό μεγάλες κατάρες ὅλου τοῦ κόσμου γιά
τόν κάθε προδότη. Καί τέτοιοι κατάπτυστοι
προδότες ὑπάρχουν σέ κάθε ἐποχή. Στίς
ἔσχατες ὅμως ἡμέρες πού ζοῦμε, οἱ προδό-
τες πολλαπλασιάσθηκαν καταπληκτικά.......

ΓΙΑ ΜΙΑ ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ ΖΩΗ

Get Adobe Flash player

ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΣΟΥ

Είναι τόσο ωραίο πράγμα κάθε μέρα, πριν έρθει η νύχτα, να κάνεις λίγες καρδιές φωτεινότερες μ’ έναν καλό λόγο ή μ’ ένα χαμόγελο.

Όταν πλησιάσεις μ’ ένα χαμόγελο κάποιον, που κοιτάζει λυπημένα, θα δεις, ότι το χαμόγελό σου θα καθρεφτιστεί γρήγορα στο πρόσωπό του

 

Θέλεις να κάνεις στον άλλο μια υπόδειξη που τη θεωρείς απαραίτητη; Χαμογέλα . Είναι μεγάλη πηγή χαράς το να μάθει κανείς την τέχνη να δίνει.

ΑΜΑΡΤΙΑ ΚΑΙ ΑΜΑΡΤΩΛΟΣ

ΑΜΑΡΤΙΑ ΚΑΙ ΑΜΑΡΤΩΛΟΣ

Του Αρχιμ. π. Ιουστίνου Πόποβιτς

(Συγχρόνου Αγίου της Ορθοδόξου Εκκλησίας)

Είναι μοναδικά και καινούριο για το ανθρώπινο γένος το μήνυμα του Θεανθρώπου:

Να ξεχωρίζουμε την αμαρτία από τον αμαρτωλό. Να μισούμε μεν την αμαρτία, να αγαπάμε δε τον αμαρτωλό. Να φονεύουμε την αμαρτία,αλλά να σώζουμε τον αμαρτωλό. Να μην εξισώνουμε τον αμαρτωλό με την αμαρτία. Να μην σκοτώνουμε τον αμαρτωλό εξαιτίας της αμαρτίας, αλλά να τον σώζουμε από την αμαρτία. Συγκλονιστικό παράδειγμα είναι η από τη μοιχεία κατειλημμένη γυναίκα. Ο Πανοικτίρμων Σωτήρας διαχώρισε την αμαρτία της γυναίκας από την θεοειδή ύπαρξή της. Κατέκρινε την αμαρτία και ελέησε τον αμαρτωλό: « Ουδέ εγώ σε κατακρίνω, πορεύου και μηκέτι αμάρτανε» (Ιωάν. η, 11).

Αναζήτηση