Η ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

«Και επάρας τας χείρας αυτού ευλόγησεν αυτούς. Και εγένετο εν τω ευλογείν αυτόν αυτούς διέστη απ’ αυτών και ανεφέρετο εις τον ουρανόν».            (Λουκ. 24, 36-53)

Ο Ιησούς δεν θα παρέμενε αιώνια πάνω στη γη σωματικά. Θα έφευγε στον ουρανό. Κι αυτή η μέρα σήμανε. Πλησίασε. Ήρθε. Ήταν η τεσσαρακοστή ημέρα από τότε που αναστήθηκε από το σφραγισμένο τάφο.

Εκείνη, λοιπόν, τη μέρα και σε ώρα που δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε εμείς με ακρίβεια, ο αναστημένος Ιησούς πήρε τους μαθητές και βγήκε έξω από τα Ιεροσόλυμα. Πού πήγε; Ποιό δρόμο πήρε; Πήρε το δρόμο για τη Βηθανία. Στάθηκε στο όρος των Ελαιών, απ’ όπου περνούσε ο δρόμος. Κι εκεί, παράμερα στην πλαγιά, σε μια στιγμή ύψωσε τα χέρια του σε σχήμα ευλογούντος και ευλόγησε όλους τους μαθητές. Κι ενώ τους ευλογούσε χωρίς διακοπή, χωρίσθηκε απ̕αυτούς κι άρχισε να ανεβαίνει προς τον ουρανό, ως ότου δεν μπορούσαν πια να τον βλέπουν οι μαθητές του. Έτσι έγινε η ανάληψη του Κυρίου μας στο όρος των Ελαιών.

* * *

Η τελευταία, λοιπόν, έκφραση αγάπης του Χριστού πάνω στη γη ήταν η ευλογία, που την άφησε στην Εκκλησία του. Έτσι η Εκκλησία, από τότε, από τη μέρα εκείνη της αναλήψεως, εξακολουθεί αδιάκοπα να ευλογεί τους πιστούς. Οι απόστολοι, και στη συνέχεια οι επίσκοποι και οι ιερείς, ευλογούν το λαό του Θεού.

Η ευλογία αυτή είναι συνδεδεμένη, κατά κανόνα, με όλα τα ιερά Μυστήρια της Εκκλησίας μας και με όλες τις Ιερές Ακολουθίες. Ιδιαίτερα όμως είναι συνδεδεμένη με τη Θεία Λειτουργία. Εδώ ο λειτουργός ιερέας ευλογεί πολλές φορές τους πιστούς. Σημειώνουμε μερικές χαρακτηριστικές και γνωστές σε όλους ευλογίες. Μετά τον καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων, βγαίνει στην Ωραία Πύλη και ευλογεί το λαό λέγοντας: «Και έσται τα ελέη του μεγάλου Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού μετά πάντων υμών». Με την «οπισθάμβωνη» ευχή πάλι ευλογεί τους πιστούς και λέει: «Ο ευλογών τους ευλογούντας σε, Κύριε, και αγιάζων τους επί σοι πεποιθότας, σώσον τον λαόν σου, και ευλόγησον την κληρονομίαν σου…». Πριν από την απόλυση της Θείας Λειτουργίας, ευλογεί το λαό και πάλι με τα λόγια: «Ευλογία Κυρίου και έλεος αυτού έλθοι εφ̓̓υμάς, τη αυτού θεία χάριτι και φιλανθρωπία, πάντοτε∙ νυν και αεί, και εις τους αιώνας των αιώνων».

Είναιπολλές οι ευλογίες προς τους πιστούς στις ώρες της λατρείας. Πάρα πολλές. Ο ιερέας ευλογεί το λαό πάντοτε. Έτσι ευλογεί το λαό και εκτός του Ιερού Ναού. Και όταν δεν τελεί ένα Μυστήριο ή μια οποιαδήποτε άλλη Ακολουθία. Ευλογεί το λαό παντού όπου βρίσκεται. Στο σπίτι. Στο δόμο. Στο κατάστημα. Παντού, όπου τον φέρει η διακονία του. Το καθήκον. Η ποιμαντορική του ιδιότητα και φροντίδα. Σε κάθε τόπο και σε κάθε χρόνο. Είναι πολύ ωραία η εικόνα, αλλά και πολύ συγκινητική, που παρουσιάζει ο ιερέας στο δρόμο ευλογώντας παιδιά και μεγάλους, που σπεύδουν να πάρουν την ευλογία. Την ευλογία του Κυρίου. Θυμίζει η εικόνα αυτή εκείνη του Ιησού, όταν ευλογούσε στους δρόμους τα παιδιά.

Έτσι με την ευλογία:

* Καλλιεργείται η ενότητα.

 Καλλιεργείται η ενότηταμεταξύ των πιστών και μεταξύ των πιστών και των πνευματικών τους ποιμένων. Ποιμένας είναι ο ιερέας. Ποιμένας πνευματικός. Και πρόβατα είναι οι χριστιανοί. Πρόβατα λογικά. Ας θυμηθούμε την εικόνα των προβάτων με τον τσοπάνο τους. Θαυμαστή εικόνα ενότητας. Κανένα πρόβατο δεν απομακρύνεται από τον τσοπάνο του. Τον ακολουθεί παντού και πάντοτε. Μια παρόμοια εικόνα ενότητας σφυρηλατείται, με την ευλογία, μεταξύ πιστών και ιερέων. Χωρίς ευλογία ο πιστός δεν επιχειρεί καμιά εργασία. Δεν επιχειρεί κανένα ταξίδι. Κάποτε έτσι γινόταν. Γιατί να μη γίνεται και τώρα; Αλλά αυτό, και σε μια τέλεια μορφή, γίνεται στα κοινόβια των αφιερωμένων ψυχών, μοναχών και μοναζουσών. Εκεί το καθετί που γίνεται, γίνεται πάντοτε με την ευλογία του Γέροντα. Του πνευματικού πατέρα. Του «προεστώτος». Και γίνεται με χαρά. Με διάθεση. Γίνεται με την καρδιά. Με ευλογία. Κι ας είναι η διακονία όποια κι αν είναι. Ας είναι και η πιο «ταπεινή». Η πιο άσημη και αφανής. Είναι ωστόσο διακονία, που εξυπηρετεί κάποια ανάγκη. Κάποιο σκοπό.

Μέσα στην κοινωνία αυτή των αφιερωμένων ψυχών είναι αδιανόητη οποιαδήποτε κίνηση και εργασία χωρίς ευλογία. Ακόμα και το φαγητό. Όσοι επισκέπτονται κοινόβια μοναχών είναι μάρτυρες αυτής της τάξης και πολιτείας των μοναχών. Και μένουν κατάπληκτοι από το θαυμαστό τρόπο της ζωής τους. Και όταν φεύγουν, φεύγουν γεμάτοι θαυμασμό και κατάπληξη. Και προβληματισμένοι για τη δική τους ζωή. Την άτακτη ζωή. Που, ό,τι κι αν κάνουν στη ζωή τους, το κάνουν χωρίς ευλογία. Χωρίς τη χάρη του Κυρίου, γεγονός στο οποίο οφείλονται πολλές αταξίες και αποτυχίες. Οι περισσότερες. Γιατί όχι και όλες;

* Παρέχεται ενίσχυση.

Ο πιστός μόνος του νιώθει αδύναμος για το καθετί που επιχειρεί να κάνει στη ζωή του. Για κάθε καλό. Έτσι αποζητά την πνευματική ενίσχυση. Την ευλογία του Κυρίου. Κι αυτή την ευλογία σπεύδει και την παίρνει από το χέρι του ιερέα. Έτσι ο πιστός, οπλισμένος με την ευλογία του Κυρίου, επιχειρεί την οποιαδήποτε εργασία και αποστολή. Αν είναι μαθητής, στα γράμματα. Αν είναι δάσκαλος ή καθηγητής, στη διδασκαλία. Αν είναι τεχνίτης, στην τέχνη του. Αν είναι επαγγελματίας, στο επάγγελμά του. Αν είναι επιχειρηματίας, στην επιχείρησή του. Αν είναι ιατρός, στην ιατρική του διακονία. Αν είναι υπάλληλος, στην υπηρεσία του. Αν είναι δικαστής, στην εκδίκαση των ποικίλων υποθέσεων. Αν είναι προϊστάμενος, στη διοίκηση του υπαλληλικού του προσωπικού. Αν είναι αξιωματικός, στη σωστή και άριστη διοίκηση και εκπαίδευση του στρατού. Αν είναι άρχοντας πολιτικός, στη δίκαιη διακυβέρνηση της χώρας του. Με την ευλογία του Κυρίου, που παίρνει ο πιστός, επιτελεί την εργασία του με κέφι και όρεξη. Με δύναμη και παλμό. Με χαρά και με χαμόγελο. Και πάντοτε για το καλό το δικό του, το καλό του συνανθρώπου του. Και για τη δόξα του Θεού.

Εξάλλου με την ευλογία του Κυρίου, που παίρνει ο χριστιανός από το χέρι του ιερέα, ενισχύεται και στον πνευματικό του αγώνα. Στον πνευματικό του καταρτισμό. Κανείς δεν είναι τέλειος. Κι όμως ο κάθε πιστός θέλει να γίνει τέλειος. Γιατί το θέλει ο Κύριος. Στ΄αυτιά του ηχεί πάντοτε η προσταγή του Κυρίου: «έσεσθε ουν υμείς τέλειοι» (Ματθ. 5, 45). Κι όσο η προσταγή αυτή ηχεί πιο έντονα στ’ αυτιά της ψυχής του, τόσο και πιο πολύ ο χριστιανός αγωνίζεται να γίνει τέλειος. Δύσκολη η ηθική τελειότητα. Αλλά κατορθωτή. Και γίνεται περισσότερο κατορθωτή με την ευλογία του Κυρίου. Έτσι ξεκινά ο χριστιανός από το σπίτι του, σαν ξημερώσει η καινούρια μέρα. Με την ευλογία του Κυρίου. Για την εργασία του και για την ψυχή του.

* Θωρακίζεται πνευματικά.

Στη διάρκεια της ημέρας ο χριστιανός αντιμετωπίζει πολλούς πειρασμούς. Ποικίλους πειρασμούς. Ο Αντικείμενος, ο διάβολος, σφυροκοπεί με όλα τα πεπυρωμένα βέλη του τον πιστό. Με πολλά βέλη. Με τους λογισμούς. Με το φθόνο. Με τη ζήλεια. Με την υπερηφάνεια. Με την αδικία. Με την κλοπή. Με την οκνηρία. Με τη ραθυμία. Με άπρεπα και ψυχοφθόρα θεάματα και ακούσματα. Και άλλα πολλά. Πολλά και απίθανα.

Ο χριστιανός βάλλεται από τον Αντικείμενο κάθε στιγμή. Ακατάπαυστα. Στ’ αυτιά του ηχεί συχνά ο ψίθυρός του, για να τον παρασύρει σε κάποια, οποιαδήποτε αμαρτία και να χωρισθεί έτσι από το Θεό. Η ευλογία όμως του Κυρίου, που παρέχεται με τον ιερέα του Κυρίου, θωρακίζει πνευματικά τον χριστιανό. Έτσι όλα τα βέλη του διαβόλου, όσο καυτά κι αν είναι, πέφτουν πάνω στην ψυχή του χριστιανού και εξοστρακίζονται. Και ο χριστιανός μένει αλώβητος, ακέραιος. Και έτσι προχωρεί στην πορεία της ζωής του. Ακέραιος πνευματικά.

* Ασφαλίζεται πνευματικά.

Ο πιστός δεν ζητά από τον ιερέα μόνο την ευλογία του Κυρίου. Μαζί ζητά και τις συμβουλές του. Συμβουλές για την εργασία του. Συμβουλές για τους κινδύνους, που μπορεί να αντιμετωπίσει σ’ αυτή την ορισμένη εργασία. Έτσι ο πιστός, με την ευλογία του Κυρίου και με τις πατρικές συμβουλές του ευλογούντος ιερέα, ασφαλίζεται από ηθικούς κινδύνους. Κι αυτό γιατί ενεργεί στην εργασία του σύμφωνα με τις συμβουλές που πήρε και που είναι πάντα σύμφωνες με το θέλημα του Θεού. Είπαμε πιο πάνω πως ο πιστός χριστιανός δεν κάνει τίποτε χωρίς ευλογία. Δεν πρέπει να κάνει. Είναι, συνεπώς, ολοφάνερο, πως δεν θα διαπράξει ποτέ την αμαρτία, αφού προς τούτο δεν έχει ευλογία. Και δεν θα έχει ποτέ μια τέτοια ευλογία. Ασφαλίζεται, λοιπόν, ο πιστός με την ευλογία του Κυρίου και με τις πατρικές νουθεσίες. Ασφαλίζεται από κάθε ηθικό κίνδυνο. Από κάθε ηθικό παράπτωμα. Από κάθε ηθική πτώση. Και μένει πάντα στο δρόμο του Θεού. Μένει σταθερός και αποφασιστικός ως το τέλος της ζωής του εδώ στη γη.

Αδελφή ψυχή,

Στην πορεία της ζωής σου είναι πάντοτε απαραίτητη η ευλογία του Κυρίου, η οποία παρέχεται με τους ιερείς, με τους πνευματικούς πατέρες. Με τη χάρη που παρέχει στην ψυχή σου η ευλογία αυτή, θα νιώθεις δυνατή, αποφασιστική και πνευματικά θωρακισμένη και ασφαλισμένη. Έτσι, λοιπόν, προχώρα στη ζωή σου. Με την ευλογία του Κυρίου. Αυτό είναι και το μήνυμα της εορτής της Αναλήψεως του Κυρίου.