«ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ»

«Ότε ουν έλαβε το όξος ο Ιησούς είπε, τετέλεσται, και κλίνας την κεφαλήν παρέδωκε το πνεύμα».

                                           (Ιωάν. 10, 30)

Λίγο πριν ο Ιησούς εκπνεύσει πάνω στο σταυρό, είπε τη λέξη «τετέλεσται». Κι όταν πρόφερε αυτή τη λεξη, τότε, «κλίνας την κεφαλήν παρέδωκε το πνεύμα».

«Τετέλεσται» θα πει τελείωσε το έργο που του είχε ανατεθεί να φέρει σε πέρας. Ο Ιησούς δεν ήρθε στη γη για άνεση. Ήρθε για να επιτελέσει ένα έργο. Γι’ αυτό το έργο έκανε λόγο πολλές φορές. Μια φορά έκανε λόγο εκεί στο φρέαρ, στο πηγάδι, του Ιακώβ. Όταν οι μαθητές του γύρισαν από τη Συχάρ, με τρόφιμα είπαν στο Χριστό: «Ραββί, φάγε». Και ο θείος Ραββί τους απάντησε: «Εγώ έχω φαγητό να φάγω που σεις δεν το ξέρετε». Και στη συνέχεια τους εξηγεί: «Το δικό μου φαγητό είναι να κάνω το θέλημα εκείνου που με έστειλε και να τελειώσω το έργο του» (Ιωάν. 4, 31-34). Το φαγητό του Χριστού μας ήταν να κάνει πάντοτε το θέλημα του Πατέρα του και να τελειώσει το έργο του, που ήταν η σωτηρία των ανθρώπων. Πάνω σ’ αυτό το έργο του Κυρίου αναφερόμενος ο ιερός Χρυσόστομος σημειώνει τα εξής: «Τη σωτηρία των ανθρώπων ονόμασε φαγητό. Όπως ακριβώς είναι σε μας ποθητό το φαγητό, τόσο ποθητή είναι σ’ αυτόν η σωτηρία μας». Ήταν για τον Ιησού η σωτηρία μας πείνα και δίψα. Ήταν «βρώμα», φαγητό, και «πόμα». Τα λόγια που είπε στη Σαμαρείτισσα κι αυτά, πάλι, τα λόγια που είπε στους Σαμαρείτες, που έφθασαν αργότερα στο πηγάδι, ήταν το φαγητό και το ποτό του Χριστού μας. Στους Ιουδαίους έλεγε: «Τα έργα που μου έδωσε ο Πατέρας να τελειώσω, αυτά τα έργα που κάνω, μαρτυρούν ότι ο Πατέρας με έστειλε» (Ιωάν. 5, 36). Κι αυτά τα έργα του Ιησού ήταν η δόξα του Πατέρα και η σωτηρία των ανθρώπων. Λίγο πριν από το πάθος του θα πει ο Κύριος στην προσευχή του προς τον Πατέρα: «Εγώ σε εδόξασα επί της γης, ετελείωσα το έργο που μου έδωκες να κάνω» (Ιωάν. 17, 4). Και τώρα πάνω στο σταυρό προφέρει το «τετέλεσται».

Ο Ιησούς έφερε σε πέρας το έργο του. Δόξασε τον Πατέρα του. Και έσωσε τον άνθρωπο. Κι αυτό το πέτυχε με το κήρυγμά του πρώτα. Και με τη ζωή του ύστερα. Μια ζωή που ήταν μαρτυρία αυτών που κήρυττε. Με τα θαύματά του, έπειτα. Και τέλος με το αίμα του.Με το αίμα του που, σταλαγματιά-σταλαγματιά, έπεφτε στη γη. Αυτό το αίμα έσωσε τον άνθρωπο από την τυραννία του Διαβόλου. «Το αίμα του Ιησού Χριστού καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας» (Α΄ Ιωάν. 1, 7). Το αίμα του Χριστού. Η θυσία του Χριστού έγινε η λύτρωση της ανθρωπότητας.

* * *

«Τετέλεσται». Ο Χριστός τελείωσε ό,τι του είχε αναθέσει ο ουράνιός του Πατέρας. Αλλά ο Θεός αναθέτει και σε κάθε άνθρωπο ένα έργο που πρέπει να το τελειώσει. Σ’ άλλον έργο μικρό. Και σ’ άλλον έργο μεγάλο. Ανάλογα πάντοτε με τις ικανότητες που έχει ο καθένας. Δεν υπάρχει κανένας απολύτως άνθρωπος που να μη μπορεί να κάνει κάποιο καλό έργο πάνω στη γη. Στους γονείς σαν έργο δίνει τα παιδιά. Να αναθρέψουν τα παιδιά. Και να τα διαπαιδαγωγήσουν χριστιανικά. Να τα εμπνεύσουν το πνεύμα της αγάπης και της θυσίας στον συνάνθρωπο. Στους δασκάλους σαν έργο δίνει τους μαθητές. Έργο βαρύ και μεγάλο. Και ιερό. Να μορφώσουν τους μαθητές. Να τους μορφώσουν και στην ψυχή. Να τους εμπνεύσουν τα πιο μεγάλα ιδανικά. Να γίνουν χρήσιμοι και ωφέλιμοι στον κόσμο. Ευεργέτες να γίνουν. Πνευματικοί ευεργέτες. Μικροί Ευεργέτες και μεγάλοι Ευεργέτες. Στους πνευματικούς ποιμένες δίνει το ποίμνιο. Σ’ άλλους δίνει ποίμνιο μικρό. Σ’ άλλους δίνει μεγάλο. Όπως το κρίνει πάντοτε ο Θεός. Και έργο των ποιμένων είναι η πνευματική προκοπή των χριστιανών. Η σωτηρία τους. Έργο βέβαια κοπιαστικό, αλλά έργο θείο. Έργο που πρώτος το άσκησε εδώ κάτω στη γη ο Ιησούς. Ποιμήν ήταν κι Εκείνος. Καλός ποιμήν. «Εγώ ειμι ο ποιμήν ο καλός», έλεγε. Και ήταν. Και το απέδειξε με τη θυσία. Γιατί ο καλός ποιμήν «την ψυχήν αυτού τίθησιν υπέρ των προβάτων» (Ιωάν. 10, 11). Ποιμήν καλός ήταν και ο Απ. Παύλος. Ποιμήν με έργο μεγάλο, οικουμενικό. Έργο όμως που το έφερε σε πέρας. Έργο για το οποίο, λίγο πριν από το μαρτυρικό του θάνατο, είπε: «…Τον δρόμον τετέλεκα…» (Β΄ Τιμ. 4, 7-8).

Αδελφοί,

Όλοι μας έχουμε κάποιο έργο να φέρουμε σε πέρας. Έργο που ο Θεός, με κάποιον άνθρωπό του, μας ανέθεσε ή θα μας αναθέσει. Ας το κάνουμε με επιμέλεια. Με αφοσίωση. Με χαρά. Με σταθερότητα. Και με επιμονή. Κι όταν σημάνει και για μας η ώρα του θανάτου, να πούμε και ημείς γι’ αυτό το έργο τη λέξη «Τετέλεσται».