Ὁ νοῦς μας θεώνεται ἀπό μία ἰδιάζουσα ἐνέργεια τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ.
Γίνεται ἀπαθής καί ἅγιος. Ἕνας θεωμένος νοῦς ζεῖ ἀκατάπαυστα μέ τή μνήμη τοῦ Θεοῦ.
Γνωρίζοντας ὅτι ὁ Θεός εἶναι μέσα μας κι ἐμεῖς ἐν Αὐτῷ, ὁ θεωμένος νοῦς εἶναι ὁλότελα οἰκεῖος μέ τόν Θεό.
Ὁ Θεός εἶναι παντοῦ κι ἐμεῖς εἴμαστε σάν ψάρια μέσα στό νερό ὅταν εἴμαστε ἐν Θεῶ.
Τή στιγμή πού οἱ λογισμοί μας Τόν ἐγκαταλείπουν, ἀφανιζόμαστε πνευματικά.